| |
Τ' αγκύλια 'πο κιντέρια, που η ζήση μας φιλέβει,
άφησαν πάνω μας πληγές που πήραν και ροδίσαν.
Θρέψαν ουλές με τον καιρό, τα χείλια τους εκλείσαν,
ίδιες κουρτίνες, βυσσινιές, θεάτρου που αργέβει.
Τη μνήμη των λαβωματιών, ο χρόνος δε νοθεύει.
Κατέχουμε αλάθευτα σε ποια μεριά ανθίσαν,
που μαραθήκαν, κι από που, ψυχή και δέρμα ‘ξύσαν.
Η αίσθηση πως τα ‘χουμε, το νου μας σαγηνεύει.
Σαν μας κυκλώνει η ερμιά, παίρνουνε και ξυπνούνε
τα κοριασμένα τραύματα, των ταξιδιών τεκμήρια,
αυτών που πρύμια άρχισαν, και σβήσαν σ’ ακρωτήρια.
Τότε τα χείλια σκύβουνε, γλυκά και τα φιλούνε.
Τις αγαπούμε τις νυχιές, π' αρνούνται να σβηστούνε,
Είναι για μας, παράσημα τιμής, διαπιστευτήρια.
Δίχως αυτές θα ήμασταν, ξάρμενα τρεχαντήρια,
που δεν αξιώθηκαν, ποτές, τ’ αγέρι να γευτούνε.
Και τα σκαριά δεν σιάχνονται, να στέκουν σε λιμάνια,
μον’ είν’ για άγριες αγκαλιές, της πικροκυματούσας,
που ξέρες, πάντα, μας κερνά και βόγγους αναρούσας,
στις γάστρες μας αφήνοντας, χνάρια από τρικράνια…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
