| |
Τώρα που τα φώτα σβήσανε
που χάρηκα τη σπατάλη μου
που οι ανάγκες μου γυρίσανε
και κλείστηκαν στο μπουκάλι μου
βάζω απ' το ποτό της νιότης μου
και κερνάω τη μοναξιά,
κατά βάθος ήξερα.
Καπνίζω και φυσάω τον αέρα
η ίδια ξημέρωσε αλλώτικη μέρα
κι αφήνω τόσα χρόνια εντός μου
όλο το βάρος του ατέλειωτου κόσμου.
Τώρα που η εποχή αποκάλυψε
πως δεν έχει χώρο για εμάς
που το ψέμα της μας κάλυψε
πίσω πια να μην κοιτάς
βάζω το παλιό τραγούδι
και ακουμπάω τη σκιά,
κατά βάθος ήξερα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
