| |
Με την ψυχή μου μίλαγα, μ` αλήθεια χθες το βράδυ
μου είπε πως κουράστηκε, με τούτο το σκοτάδι.
Ήλιος της είπα πως θα βγει, ηλιάτορας μεγάλος
όλα θα αλλάξουνε θα δεις, κόσμος θα έρθει άλλος.
Μου είπε, πως πολύ πονά, την φτώχεια δεν αντέχει
της λέω θάρθει, Χαραυγή, έχει η ζωή να δώσει.
Εγέρασα, μου είπε πια, θέλω να ηρεμήσω
κοίτα ψυχή μου, τη θάλασσα, άστρα να σου μετρήσω.
Μαζί να τα μετρήσουμε, λάμπουν ψυχή μου κοίτα
ο ουρανός ξαστέρωσε, δεν θα` ναι πάντα νύχτα.
Μου είπε, δεν μπορώ, η οικουμένη βράζει
κι` η θάλασσα η γαλανή, νεκρούς ανθρώπους βγάζει.
Πονώ, της λέω σαν και εσέ, μα κοίτα το φεγγάρι
την Άνοιξη που έρχεται, τα στάχυα του Αλωνάρη.
Θέλω πολύ να κοιμηθώ, ξανάπε λυπημένη
κι` εγώ της ανταπάντησα, το νέο δεν πεθαίνει.
Δεν ημπορώ, τα νηστικά παιδιά, λέει κι` αναστενάζει
χάιδεψε τα είπα γλυκά, θ` αρχίσει να χαράζει.
Είπαμε κι` άλλα είπαμε, βγάλαμε τα εσώψυχα μας
κι` είπα, λουλούδια του Μαγιού, ψυχή μου τα παιδιά μας.
Αν και γριά σηκώθηκε και μου χαμογελούσε
τα χέρια της, τα άπλωσε και τα χαιδολογούσε.
Εγέλασε κι` ήρθε Λαμπρή, στα κόκκινα εντύθει
κι` όπως ο καλός Χριστός και κείνη ανεστήθει.
10-11-2020
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
