| |
Την ιστορία μου αυτή πριν ξεκινήσω,
οφείλω εμφανώς, να αποδεχτώ,
ότι την έγραψα για κάποια που γνωρίζω,
μα δε το ξέρει, το κρατάω μυστικό.
Όταν την γνώρισα, φθηνές, ‘γίναν οι λέξεις,
ροή και λόγος, στα αφτιά μου, μουσική,
φαίνεται μάλλον, πως υπάρχει κάποιος τρόπος,
όπου γεννιέται, η αρμονία στη ζωή.
Το όνομα της, ένα ανθρώπινο παιχνίδι,
έγινε αθάνατο με τόση ομορφιά,
ρόδα η ζωή κι όμως εκείνη την ορίζει,
όσο ο χρόνος μας προσφέρει τα λεπτά.
Ξέρει και βλέπει πιο βαθιά, μέσα απ τα μάτια,
ώριμα σκέφτεται, συχνά κοιτά ψηλά,
τώρα νομίζω ότι είμαι μαγεμένος,
ίσως τα βλέπω, όλα εδώ, ιδανικά.
Κόσμημα είναι, π’ ομορφαίνει τον πλανήτη,
όταν ακούω να γελάει δυνατά,
μέσα στο δάσος μοιάζει με οφθαλμαπάτη
αυτό το πλάσμα έχει τόση ομορφιά.
Ύπαρξη τέλεια, εικόνα φαντασίας,
έτσι τη βλέπω, σα να είναι ζωγραφιά,
λευκή στο πρόσωπο, σα ξωτικό που λάμπει,
φως στο σκοτάδι, που σκορπίζει τη χαρά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
