| |
| | Γεννάω |  | | | αφιερωμένο στην μανα κ τους δασκάλους μου | | |
Καρπός ηδονικος και μπερδεμένος,
γλυκόξινος
με χρώμα κόκκινο, πορφυρό
της ζήσης μου το φρούτο....
και ποσος χυμός!....
Ταξιδεύει στης ύλης το κύτταρο....
Μύρισε!
Αχ Θεέ μου!
Τα μάτια κλείνοντας
νιώθω να ταξιδεύω στο ασφαλέστερο σημείο όπου υπήρξα
Της μάνας μου την μήτρα
και το βυζί
και ύστερα πάλι
στο αστρικό μου ταξίδι
στου Μορφέα τα χέρια
τυλιγμένη με ασφάλεια η βρεφική μου ύπαρξη
τα άστρα της κοιτούσε.....
Μέσα στα τόσα φώτα την είδα!
Την είδα να φεύγει μακριά μου
Μια μαύρη τρύπα ..
Που απο μια τέτοια ξεπήδησα!
ηθελε δύναμη πολλή ....
μια..... κ ύστερα ακόμα μια....
κ μετα μια μεγαλύτερη
που' ταν λουσμένη φως!
Καθώς στ' ανθρώπινο με φέρνει
στα χερια του Μορφέα δοσμένη
κοιτώ τον γαλαξία μαγεμένη
και οσα περιμένουν να τα ζήσω
μοιάζουν τόσο μικρά και ανούσια....
Το φως δυναμώνει.
Τα χέρια της μάνας μου είναι ζεστά
Στα βυζια της ακούω τους παλμούς που γνωρίζει το μέσα μου,
απο όταν ήμουν μέσα της
Και να την!
Μου χαμογελα!
Δυο μαύρες τρύπες στα μάτια της
ρουφουν την εικόνα μου.
Με τραβάει με αυτές κ ψηλωνω!
Κ η φωνή της σχοινί
με τραβάει να ζήσω!
Στον ρυθμό που η μάνα ορίζει
Ακολουθώ τον ήχο
και ψηλωνω,ψηλωνω,ψηλωνω.....
Και οσο γίνεται τούτο, αλλάζω
Της μάνας μου παύω να μοιάζω
Κ γίνομαι ολόκληρη μια μαύρη τρύπα
Σαν αυτήν που ξεπήδησα
Θα το χεις δει.....
Οσο ψηλώνεις τρυπάς.
Κάθε που αγάπησα
ενα φως μου γέμισε το μέσα
Κάθε που αγάπησα
είχε το μέσα απόθεμα συναίσθημα να κάψει
και το αστέρι μου
γινόταν πιο δυνατό
Και έλαμπε, έλαμπε, έλαμπε!
Ώσπου...η λάμψη δυνάμωσε τόσο και έσκασε
Ο κρότος ταρακούνησε το μέσα μου!
Κοιτώ τον ουρανό που έχω φυλαγμένο
Και την είδα.
Μια μαύρη τρύπα εκεί
που ρουφάει οτι βρει
Σχηματίζεται και απλώνει στο κάτω μέρος της καρδιάς
Τακτοποιώ με βία κ στο νου το "μη τυχόν"
Κ τα όσα τρέμω μην χαθούν
Και τότε τον είδα που έλαμψε!
Ένας ήλιος ολολαμπρος!
Κοίτα! Έρωτα τον λένε.
Όσα φύλαξα άρχισα να τα βάζω στο φως του
Οι γλάστρες μου καλοποτισμενες
και τα φιντάνια συναισθήματος
έτοιμα να λουλουδισουν στο κέντρο μου!
Και τότε να το πάλι!
Το άστρο που έλαμπε μέσα μου,
έγινε τόσο φωτεινό που δεν είδα!!
Όταν έσβησε πια, ξεπροβάλλει ξεκάθαρα ...
Μια μαύρη τρύπα ακόμα
Μια πνοή μακριά απ την άλλη
Νιώθω να τραβάει το σύμπαν μου μέσα της...
στον πυρήνα που 'ναι λουσμένος το φως της αγάπης που με ζέσταινε.
Αρνούμαι.
Γνώρισα καλά την δύναμη του άστρου που έχασα
... κοιτώ με δέος την δύναμή του....
Ώσπου κ άλλο αστέρι μιμείται τα πρώτα.....
Ούτε κατάλαβα πότε τρύπησα ολόκληρη
Κ ο καρπός ο ζουμερος και γλυκόξινος τώρα
Σπέρνει σε μια τρύπα τους σπόρους του
Και τότε..
Γεννάω!
Ελπίδες, ιδέες, λέξεις και όνειρα.....
Αυτά καρπίσαν στις γλάστρες μου.
Γελάω!
Δείχνω πιο νέα και όμορφη.
Προσπαθώ δηλαδή....
Η ζωή όπου θέλει σε πάει!
Κοίτα εσύ που θες να πας
και πολύ αν το θέλεις
θα φτάσεις!
Θέλει αγώνα πολύ
-θα έχει δράση!
Και αφού το θέλει η καρδιά σου πολύ
Τι έχεις να χάσεις?
Ο καθένας το χρόνο του
Όπως θέλει ξοδεύει.......
και λίγο όπως έρθουν!
Φουρτούνα!
Γεννάω φουρτούνα!
Χείμαρρος έγινα.
Χείμαρρος!
Γεννάω!
Ουρανό γεννάω και είμαι γη.
Γυναίκα!
Αυτό είμαι!
Γυναίκα!
Γεννάω το γέλιο μου
Το δάκρυ μου γεννάω
και παιδιά!
Γεννάω παιδιά
που θα γελούν και αυτά....
Δυνατά!
Τον ουρανό να κοιτούν
και να γίνονται όνειρα.
Γεννάω!
Όνειρα γεννάω, ιδέες για σπουδαίους!
Γεννάω!
Σπουδαίους γεννάω!
Σπουδαίους να σκορπίσουν τα όνειρα!
Γεννάω!
Ελπίδα γεννάω.....
Είμαι γυναίκα και γεννάω ελπίδες!
Γεννάω παιδιά γεμάτα ελπίδες
Τέτοια ειν'τα παιδιά μου!
Παιδιά γεμάτα ελπίδες.
Ελπίδες, όνειρα, γέλιο και δάκρυ
Σμίγουν στη γη
Και ο Ουρανός δακρύζει κ αυτός
και τότε γεννάω τον άνθρωπο.
Γεννάω!
Τον άνθρωπο γεννάω!
Γεννάω τον άνθρωπο που' ναι γεμάτος και σπουδαίος.
Γερνάω!
Όχι!
Όχι, δεν γερνάω!
Μεγαλώνω!
Ψηλώνω και αλλάζω
για να μην σου μοιάζω, μαμά!
Και όσο αλλάζω, τόσο σου μοιάζω
Και όλο σε βρίσκω
στα μάτια μου,
μάνα....
Γη, που με βυζαξες και εμένα.....
Μαμά,
Πατρίδα μου γλυκιά και αγκαλιά μου,
γερνάω!
Όχι!
Όχι, δεν γερνάω!
Μεγαλώνω!
Δακρύζω
Το χώμα ποτίζω
και γίνομαι χώμα......
Μεγαλώνω.
Μ'αρεσει.
Κορμάκι μου θνητό,
Κουβαλάς την ψυχή μου
Και γέννησες σπουδαίους!
Ιδέες γέννησες!
Όνειρα γέννησες!
Γέννησες Δάκρυ και Γέλιο !
Γέννησες Έρωτα !
Ουρανό! Γέννησες Ουρανό!
Σ' αγαπώ!
Χώμα να γίνεις τώρα
Να σ'αγκαλιάσει η μάνα σου, η Γη
Και εκεί να περιμένεις τα παιδιά σου.
Χώμα θα γίνουν και αυτά
στην αγκαλιά της μάνας τους....
Μα ως τότε
Μάθε τα να γεννούν!
Να γεννουν άντρες σπουδαίους.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Μαίρη Μαρούγκα | | | |
|
aridaios
30-11-2020 @ 22:03 | Γεννάω!
Ελπίδα γεννάω.....
Είμαι γυναίκα και γεννάω ελπίδες!
Γεννάω παιδιά γεμάτα ελπίδες
Τέτοια ειν'τα παιδιά μου!
Παιδιά γεμάτα ελπίδες.
Μεγαλώνω!
Ψηλώνω και αλλάζω
για να μην σου μοιάζω, μαμά!
Και όσο αλλάζω, τόσο σου μοιάζω
Και όλο σε βρίσκω
στα μάτια μου,
μάνα....
Γη, που με βυζαξες και εμένα.....
Μαμά,
::cry.:: ::cry.::
Αντε βρε Μαιρη...τα παιξα...
Υπεροχη γραφη.Μπραβο σου.
::up.:: | | Μαίρη Μαρούγκα
30-11-2020 @ 22:47 | Ευχαριστώ! ::smile.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
