| |
Υπάρχει διαφορά μεταξύ του "σε αγαπώ γιατί σε χρειάζομαι" και του "σε χρειάζομαι γιατί σ' αγαπώ"...
Αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια... Γιατί άλλο να αγαπάς κάποιον γιατί τον χρειάζεσαι και άλλο να τον χρειάζεσαι γιατί τον αγαπάς... Το πρώτο υποδηλώνει καθαρά συμφέρον... το δεύτερο αγάπη...
Ξέρω ότι καταλαβαίνεις πως νιώθω... αν και πολλές φορές με άκουσες (διάβασες) να αναρωτιέμαι αν μπορείς να με καταλάβεις... Το ξέρω ότι μπορείς... Μπορεί να είναι διαφορετικό το είδος της αγάπης... διαφορετική μορφή... η ανάγκη μας όμως είναι ίδια... Η ανάγκη να ξέρεις ότι ο άλλος είναι καλά... να θέλεις να επικοινωνήσεις... να ακούσεις τη φωνή του... να νιώσεις τη ζέστη του γέλιου του... και την ευτυχία να ξέρεις ότι εσύ προκαλείς αυτό το γέλιο... Να είσαι το στήριγμά του και το καταφύγιό του... Να θέλεις να είσαι εκεί όχι για να πάρεις... αλλά για να δώσεις...
Πονάω μέσα μου... Δεν έχω τρόπο να σε πείσω ούτε για το πόσο αγνές είναι οι προθέσεις μου, ούτε για το πόσο θα άλλαζα αν γυρνούσες... Δεν ξέρω αν είσαι ακόμα εδώ... Το μόνο που ξέρω είναι ότι έχω ένα βάρος στο στήθος και νιώθω μέσα μου να καίει μια φωτιά που με καταπίνει... μάλλον αυτή είναι η κυριολεξία του ψυχοπλακώματος... Νιώθω τόσο αδύναμη... σαν να με έχουν δέσει πισθάγκωνα σε μια καρέκλα, φιμωμένη και με δεμένα τα μάτια και να ξέρω ότι είσαι εκεί, απέναντί μου, αλλά να μην μπορώ ούτε να σου μιλήσω, ούτε να σε αγγίξω, ούτε να σε κοιτάξω... Προσπαθώ να λυθώ... προσπαθώ να μιλήσω... αλλά δεν μ'ακούς... οι λέξεις δεν φτάνουν κοντά σου... μόνο κάποιες άναρθρες κραυγές που δεν βγάζουν νόημα στ' αυτιά σου... Θέλω να σου φωνάξω ότι σε χρειάζομαι κοντά μου, γιατί στ' αλήθεια σ' αγαπάω... βοήθησέ με... Αλλά ότι κάνω είναι μάταιο... Και μένω εκεί, δεμένη στην καρέκλα μου... τυφλή, βουβή κι ανήμπορη... με το μυαλό μου να δουλεύει συνέχεια...
Μόνη χαρά μου να ακούω αραιά και πού τη φωνή σου στο βάθος... κάποιες φορές δεν καταλαβαίνω καν τι λέει... αλλά πάλι χαίρομαι γιατί είναι σημάδι ότι είσαι καλά και είσαι κάπου εκεί κοντά μου... Χαμογελώ, γιατί για λίγο η παρουσία σου έφερε γαλήνη μέσα μου... και λέω αξίζει να είμαι εδώ δεμένη γι' αυτές τις λίγες στιγμές γαλήνης... Κι ύστερα έρχονται και πάλι οι στιγμές που παλεύω να λυθώ και να σε ψάξω... και πάλι πονάω γιατί δεν μπορώ να κάνω τίποτα... κι η μάχη συνεχίζεται... Πότε πότε έρχεται στο αυτί μου κάποιος και μου ψυθιρίζει... "ξέρεις... μπορούν όλα να τελειώσουν αν το θελήσεις... θα πρέπει μόνο να μου επιτρέψεις να κάνω κάτι που θα σε κάνει να τον ξεχάσεις... κι αν μου το επιτρέψεις... θα σε λύσω... θα είσαι ελεύθερη να φύγεις και να πας όπου θέλεις... και δεν θα πονάς πια..."... και είναι στιγμές που ακούγεται δελεαστικό... γιατί ξέρω ότι είσαι απέναντι... και δεν κάνεις κάτι... Κι ύστερα λέω όχι... δεν θέλω να ξεχάσω... άσε με εδώ δεμένη και παράτα με... θ' αντέξω τον πόνο για να μην πουλήσω την ελπίδα... Και καθώς συνεχίζω να κάθομαι δεμένη στην καρέκλα μου και χαμένη στις σκέψεις μου... περνάει απ' το μυαλό μου η σκέψη ότι δεν έρχεσαι να με βοηθήσεις όχι γιατί δεν θέλεις, αλλά γιατί δεν μπορείς... είσαι απέναντί μου... αλλά δεν είσαι ελεύθερος... είσαι κι εσύ δεμένος στη δική σου καρέκλα, φιμωμένος και τυφλός... κι αυτά που ακούω κάποτε... δεν είναι η φωνή σου... είναι οι κραυγές που σου ξεφεύγουν όταν πονάς... Από τη μια χαίρομαι από αυτές τις μικρές ενδείξεις ζωής κι από την άλλη σκίζεται η καρδιά μου γιατί νιώθω τον πόνο σου... τον νιώθω ως τα κόκκαλά μου...
Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα ελπίδα... πριν να σαλτάρουμε εντελώς... αλλά, αν το θελήσουμε κι οι δυο και προσπαθήσουμε, ίσως και να καταφέρουμε να φέρουμε κοντά τις καρέκλες μας, πλάτη-πλάτη... κι αν ενώσουμε τα χέρια μας, ίσως μπορέσουμε να λύσουμε ο ένας τον άλλον... και εν τέλει να ελευθερωθούμε και οι δυο μας...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
