| |
| | Ο χρόνος |  | | |
Άφησε ο χρόνος την οσμή του,
στα σεντόνια της ψυχής,
και γυμνή πάλι γυρνάει,
να σκεπάσει την σιωπή.
Ο ήχος του είναι κεραυνός,
και αστραπή του η λάμψη,
αποκαΐδια τα ίχνη του,
όσων τον είχαν ψάξει.
Και στέκει πάνω σου σαν ξένος,
βρέχει ώσπου να σμιλευτείς,
πάντα πίσω σου θα βλέπεις,
τα λουλούδια απ τη βροχή.
Μολύβι δαγκωμένο και ψηλό,
γιατί έχεις μυτερή την μύτη,
είναι καιρός νομίζεις κάτι να γραφτεί,
ή μήπως μου την έχεις στήσει?
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
aridaios
10-12-2020 @ 11:55 | Μολύβι δαγκωμένο και ψηλό, ::blush.:: ::blush.:: | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
10-12-2020 @ 12:54 | Πολύ όμορφο! ::love.:: ::love.:: ::love.:: | | ΣΤΙΧΟΠΟΙΟΣ
10-12-2020 @ 14:03 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Αγιοβλασιτης
10-12-2020 @ 15:07 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | zari.kardias
11-12-2020 @ 00:20 | Άφησε ο χρόνος την οσμή του,
στα σεντόνια της ψυχής,
και γυμνή πάλι γυρνάει,
να σκεπάσει την σιωπή.
Πολύ ωραίο!!! ::yes.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
