| |
Σαν μικρόβιο ο έρωτας γεννιέται.
Ξεκίνησε χαμηλά στο στομάχι και ύστερα χτύπησε το πίσω μέρος της καρδιάς....
Σαν έμφραγμα....
Με λίγο μούδιασμα και μια ιδέα πόνο!
Γκλανγκ!
Πέφτει - γυάλινος που είναι -
και 1000 γίνεται κομμάτια στο πάτωμα.
Τα μαζεύω και πάω να ντύσω όλα μου τα παράθυρα
πολύχρωμες να φτιάξουν εικόνες
Κομμάτια και θρύψαλα!
Μαζεύω το βάζο που Τον φύλαγα
με χέρια γυμνά
Ένα κομμάτι
Με έκοψε λίγο και ήταν ωραία!
Μια σταγόνα αίμα κάνει το σκηνικό πιο παθιασμένο και ζωντανό.
Δαγκωνω τα χείλη μου και περιμένω το ιδιαίτερο φιλί σου
Να ξυπνήσει ξανά κάθε μου κύτταρο.
Ο ήλιος προβάλλει!
Τρέχω να προλάβω τον γυάλινο έρωτα την ώρα που ντύνει όλα μου τα παράθυρα
με τις πρώτες στιγμές του.
Να! στολίζει το σπίτι!
Νότες κόκκινου, πρασίνου και γκρι!
Σαν το αίμα που κύλησε, κόκκινο
Σαν την ελπίδα, πράσινο
Σαν την στάχτη που έμεινε στο τζάκι αφού όλα τα έκαψε , γκρι
Βλέπω καθαρά την εικόνα σου στο βάθος
Το φιλί σου σκίζει γλυκά την γωνία των χειλιών μου,
το φιλί μου στοιχειώνει τα χείλη σου ώρες.
Άφησα ένα φιλί ακόμα στο πίσω μέρος του αφτίου σου
Και ψιθυρίζει κάθε τόσο το όνομά μου.
Ξέρω!
Ξέρω μέσα μου πως θα σε βρω μπροστά μου
Σε μια γωνιά της ζωής να μου γελάς.
Ξέρω σε γλυκαναν τα φιλιά μου!
Ξέρω την εικόνα μου κρατάς
Και το άγγιγμά μου.
Η ώρα περνά και πηγαίνει στο κίτρινο
Της απόστασης.
Της μοναξιάς.
Της αρρώστιας.
Του καυγά και της ζήλιας
Και ύστερα ένα μωβ-ροζ
Του πένθους και του έρωτα
Στην δύση λοιπόν που τόσο ελάχιστα κρατά
Είδα το μεγαλείο όλο!
Χρώματα γέμισαν πληροφορίες το δωμάτιο και βλέπω τα πάντα λίγο πιο ζωντανά.
Ξεκάθαρα διακρίνω μια φιγούρα στο βάθος
-μου μοιάζει; -
με ένα φουστάνι λευκό πρώτα
, του καθαρού χιονιού,
νυχτικο πρέπει να 'ναι φουστάνι
Και ύστερα κατακόκκινο σαν το φιλί σου
η δύση του ηλίου το κάνει.
Ντυνομαι το κόκκινο του πάθους σου
Και θα περιμένω
Κοντά μου να έρθεις πάλι.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
