| |
Όταν ερχόταν ο Δεκέμβρης, ακόμα και τις μέρες που ο ήλιος γλιστρούσε σαν χάδι στη στέγη και στα παράθυρα του σπιτιού σου, συνήθιζες να κλουβιάζεις στην κάμαρά σου, δρώντας ψυχαναλυμένη και με την πετριά μιας όψιμης τιμιότητας !
(«Οὐαὶ στους Τελώνες και στους Φαρισαίους…»)
Κι όταν περπατούσαμε μαζί έξω, μου έλεγες ότι ξεπάγιαζαν τα πόδια σου και ζητούσες να καθίσουμε στα απάγκια…
Βέβαια, καθετί που καταλόγιζα εις βάρος σου, ήταν μια μαχαιριά για μένα τον ίδιο…
Ώσπου ανάμεσά μας, άνοιξε το χάος…
Τώρα, βλέποντας την άχνη ν΄ ανεβαίνει σαν θυμίαμα απ΄ την πολιτεία, η μνήμη μου εξακολουθεί να ΄ναι θερμή και καθόλου παράλογη…
Όμως εσύ είσαι πλέον μόνο μια τρυφερή ανάμνηση…
Και μια υπόσχεση που δεν έχει εκπληρωθεί…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
