| |
Αγαπημένη, τα φώτα της πόλης κοιμήθηκαν πια
κανείς δεν ξαγρυπνά
κανείς δεν έχει κάτι να περιμένει.
Η προσδοκία σαν χελιδόνι χτίζει φωλιά στα όνειρα
μα αυτά έχουν από καιρό αποδημήσει.
Οι δρόμοι μοιάζουν με φαντάσματα παιδιών
μαυροφόρες, σμιλεμένες στη σιωπή
δεν ξεπετιούνται από τα ερείπια.
Μονάχα η θλίψη κάτω από τα κλειστά μας βλέφαρα
μεγαλώνει τις σκιές.
Πως καήκαν, πως λεηλατήθηκαν
οι ναοί και οι σταυροί μας
τα πατρογονικά μας εδάφη πως τα νεκροφιλήσαμε,
τα αετώματα, τους τρούλους,
τους ουράνιους θόλους που προσεύχονταν τα μάτια μας.
Τον λευκό ασβέστη
που αρμένιζε αμέριμνα στα κύματα,
δίδυμος αφρός στην οφθαλμαπάτη του Αιγαίου,
δυο και τρεις φορές τον αρνηθήκαμε.
Όλα τα κοιμίσαμε κάτω από τα βλέφαρά μας.
Τα νανουρίσαμε με ιαχές βαρβάρων,
τα υπνωτίσαμε με εκκρεμή καταστροφών
με απαλά βήματα, με δίχως βία
λεηλατήσαμε τη δάφνη και την ελιά μας,
ξηλώσαμε και το τελευταίο δοκάρι της μνήμης μας.
Τετιμημένη, έλα μαζί μου, ας μας προλάβει το φως
όσα κοιμούνται στη γαλήνη ύπνου ανέφελου
είναι καιρός δικαίωση να βρούνε.
Έλα, ας προλάβουμε το φως,
ας ξυπνήσουμε από τα παλιά σου σύμβολα
την κοιμωμένη μας τη μνήμη!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
