| |
Σ' ένα κάστρο μακρινό
δυο κρυστάλλινα δάκρυα
σπάζουν
θρύψαλα γίνονται
ανακατεύονται
με τις σταγόνες της βροχής
κι η κατάρα ξεκινά.
Ψάχνω την πεντάμορφη στιγμή
μέσα στο αχαλίνωτο τέρας
του κόσμου
μα είναι αδύνατο ν' ανέβω
τούτο το βουνό μονάχη
με πνίγει η σιωπή και το χάος.
Κι αυτό που πονά πιο που
είναι ότι η καρδιά μου
ήταν εκείνο το τριαντάφυλλο
που δίνει χρόνο στην κατάρα
για να σπάσει
και το τέρας να γίνει ο όμορφος
πρίγκιπας του παραμυθιού.
Κι αυτό που πονά πιο πολύ
είναι ότι είχα τόσα να σου πω
που θα έκαναν τα μοναδικά
άλλα άχρωμα μάτια σου
να γεμίσουν ζωή
όμως έφυγες πριν αρθρώσω λέξη.
Το κάστρο γκρεμίστηκε
μες την καταιγίδα
οι τοίχοι του έγιναν λάσπη
και βούλιαξαν την ελπίδα
το τριαντάφυλλο κουρασμένο
και θαμπό
παλεύει για τη ζωή
μες τον άνεμο.
Και έπεσε και το τελευταίο πέταλλο
και το τέρας έμεινε για πάντα ένα τέρας...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
