| |
Για σένα που είσαι η συντροφιά μου
στην ησυχία του ηλιοβασιλέματος
όταν φτάνει στο αποκορύφωμα,
ενός ιερού αστερισμού τελετουργίας
που περικλείει τη σκιά του κόσμου.
Για σένα που είσαι το νερό σωτηρίας
του οδοιπόρου στην έρημο,
η ψευδαίσθηση μιας όασης,
η σωτηρία του άγγελου
που έχει εκπέσει στους αιθέρες της κόλασης
πίσω από τα σύννεφα τ' ουρανού.
Για σένα που είσαι το μικρό ποτάμι μου,
η φευγαλέα γλυκιά παρουσία στις αναμνήσεις
και στην εναρκτήρια διαδρομή της ελπίδας.
Για σένα που είσαι τα μάτια μου
στην απελπισία της φθοράς του χρόνου
τα μάτια των άγριων φλογών
που φωτίζουν το δωμάτιο
κι ενισχύουν την αναμονή
όταν με προσελκύεις με τη λάμψη σου.
Για σένα που φυλάκισες το νου μου
σε λαβύρινθο χειρότερο του Δαίδαλου,
γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει Αριάδνη
ούτε ο μίτος για να βρω την έξοδο.
Γιατί το να χάνεις τον εαυτό σου
είναι σαν να βρίσκεσαι
στην υπέρτατη περίπτωση
που προσφέρει η αγάπη
σε κάποιο σημείο της ζωής.
Θεσσαλονίκη 3 Ιανουαρίου 2021
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
