Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: ο χρόνος κι εγώ
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130563 Τραγούδια, 269412 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 ο χρόνος κι εγώ
 
όλα μου τα ποιήματα θραύσματα
ενός φριχτά τεμαχισμένου χρόνου
ασήμαντα πονήματα
μια ύπαρξης που θέλγεται από τ' άπιαστα
και που ονειρεύεται συχνά σαν σβήνει η μέρα
πως έχει πάλλευκα φτερά και πως πετά
τολμώντας και να παραβγεί με τη βαρύτητα

κάτι σαλεύει εκεί στο βάθος του “υπάρχω”
ανάμεσα στις φτέρες
και στους τρυφερούς του καλαμιώνες
σαν θήραμα αβοήθητο -η ψυχή (;)-
μπροστά σε κύνες θήρας
που λυσσασμένοι για επαίνους
πειθαναγκάζονται να πειθαρχήσουν στο “ορμήστε”

κάτι κινείται, άγνωστο μέσα στο “υπάρχω”
ίσκιος θαρρείς, φάσμα φωτός , δέσμη χρωμάτων...
κάτι “άπιαστο” που ορέχτηκε
να τυλιχτεί στην ύλη
να γίνει υπαρκτό, να ερωτευτεί, να θάλλει
και σαν η ώρα του θα ρθεί
να γείρει και να αφήσει τόπο για άλλους...

θα υπάρχει, δεν μπορεί, στο χρόνο κι άλλη διάσταση
κι άλλη οδός θα υπάρχει που να οδηγεί
στον κήπο με τις λεμονιές και τα αγριόκιτρα
κει που ποτέ δεν δύει ο ήλιος
μα όλο πυρώνει τους καρπούς
κι όλο εξατμίζει και διαχέει τα έλαια τους
μνήμες εσπέριες οσμής γεμίζοντας
τον κάμπο πέρα ως πέρα.


 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 9
      Στα αγαπημένα: 2
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Φιλοσοφικά
      Ομάδα
      Ελεύθερος στίχος - Ποίηση
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

http://luogointerno.blogspot.com/
 
Nocturna_
07-09-2006 @ 03:44

όλα μου τα ποιήματα θραύσματα
ενός φριχτά τεμαχισμένου χρόνου
ασήμαντα πονήματα
μια ύπαρξης που θέλγεται από τ' άπιαστα
και που ονειρεύεται συχνά σαν σβήνει η μέρα
πως έχει πάλλευκα φτερά και πως πετά
τολμώντας και να παραβγεί με τη βαρύτητα
.....
Τα μονοπάτια σου είναι αυτά για την οδό που ψάχνεις να'βρεις...
Πέτα λοιπόν..
ΑΙΟΛΟΣ
07-09-2006 @ 04:10
κάτι κινείται, άγνωστο μέσα στο “υπάρχω”
ίσκιος θαρρείς, φάσμα φωτός , δέσμη χρωμάτων...
κάτι “άπιαστο” που ορέχτηκε
να τυλιχτεί στην ύλη
να γίνει υπαρκτό, να ερωτευτεί, να θάλλει
και σαν η ώρα του θα ρθεί
να γείρει και να αφήσει τόπο για άλλους...

Καταπληκτικοί στίχοι Χρήστο…
Από τις καλύτερες πένες μέσα εδώ και όχι μόνο…
Καλημέρα… ::smile.::
MARGARITA
07-09-2006 @ 04:13
σαν θήραμα αβοήθητο -η ψυχή (;)-
μπροστά σε κύνες θήρας
που λυσσασμένοι για επαίνους
πειθαναγκάζονται να πειθαρχήσουν στο “ορμήστε”

Πανέμορφο Χρήστο...καλημέρα σου ::up.::
ΠΑΡΑΠΟΙΗΤΗΣ
07-09-2006 @ 06:48
χρήστο την εκτίμηση μου
το αυριανό δικό σου
(η πλάκα είναι πως δεν ξέρω τι θα γράψω)
ειρήνη
07-09-2006 @ 06:51
στα αγαπημένα μου Χρήστο ! ! υπέροχο ..δεν είμαι και καλή στα σχόλια . . ::smile.::
μπρουχίτα
07-09-2006 @ 08:39
είναι τόσο καλά που μπορώ να σε διαβάζω..
σε ευχαριστώ γι αυτό.. ::smile.::
psevdonymo
07-09-2006 @ 12:10
::smile.::
MAKHS KAURISMAKHS
07-09-2006 @ 12:13
...δεν ξέρω αν είναι μπορετό Χρήστε μου!
ΣΟΦΙΑ(21)
07-09-2006 @ 15:23
πολυ ομορφο!!!!!!

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο