| |
Χρόνια σαν κάστρα ερημικά,
χώρις τον βασιλιά τους.
Οι πόρτες που ήταν ανοιχτές,
πέτρα τις κρύβει τώρα.
Κορμιά στεγνά και ανήθικα,
κρατούν το άρωμα τους.
Και σεργιανάνε σαν ψυχές,
Εδώ και έναν αιώνα.
Ολόκληρη η ζωή μου,
ένα παλιό καράβι,
που γέροι μεθυσμένοι,
συχνά αναφέρονται.
Που πλέει στα νερά σου,
χωρίς λιμάνι νά βρει,
κι οι ναύτες του έχουν τρέλα,
και παραφέρονται.
Χρόνια που γέννησαν φωτιές,
ματώνουν και σταλάζουν,
όσοι δεν μπόρεσαν ποτέ
να σβήσουν το παρόν.
Χιόνια ψυχρά σαν τις γενιές,
παγώνουν και αλλάζουν,
την άδεια την καρδούλα μας,
την κάνουν παρελθόν.
Ολόκληρη η ζωή μου,
ένα παλιό καράβι,
που γέροι μεθυσμένοι,
συχνά αναφέρονται.
που πλέει στα νερά σου,
χωρίς λιμάνι νά βρει,
κι οι ναύτες του έχουν τρέλα,
και παραφέρονται.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
