| |
Περίμενε έτσι σκυμμένη εκεί πάνω απ τον πατέρα της με την ελπίδα πως θα ξυπνήσει. Όμως δεν έγινε κάτι τέτοιο. Ενδιάμεσα, αντάλλασαν με τη μάνα της κάποια κουβέντα αλλά η προσοχή της Ουρανίας ήταν στον πατέρα της.
Κάποια στιγμή, ενώ ένιωσε όλη την κούραση της ημέρας να βγαίνει στην επιφάνεια αποσύρθηκε στο δωμάτιο που για χρόνια φιλοξενούσε τα κορίτσια.
Το παλιό της κρεβάτι ήταν ακόμη εκεί. Γδύθηκε βιαστικά και χώθηκε κάτω απ τα σκεπάσματα που της είχε ετοιμάσει η μάνα της. Έκλεισε τα μάτια της και αναλογίστηκε πως ήταν πια στο χωριό της. Ένα χωριό σταυροδρόμι πολλών πολιτισμών. Μέχρι το 1922 συμπορεύονταν Έλληνες και τούρκοι. Άλλωστε το πατρικό της ήταν το τελευταίο ελληνικό σπίτι. Ανήκε στον απάνω μαχαλά όπως έλεγαν τότε. Από κει και πέρα ξεκινούσαν τα σπίτια όπου έμεναν οι τούρκικες οικογένειες. Τα σπίτια τότε είχαν μεγάλες αυλές περιτριγυρισμένες με κάτι τεράστιες πόρτες με βαριές κλειδωνιές και ένα σίδερο στο εσωτερικό τους για μεγαλύτερη ασφάλεια. Ακόμη τη θυμάται η Ουρανία. Από καφέ σκούρο ξύλο. Στο κάτω πάτωμα βρίσκονταν το μαγερειό και το κατώι καθώς και ένα δωμάτιο με δύο ντιβάνια, έτσι λέγανε τα κρεβάτια τότε και ένα τεράστιο σιργιένι, λέξεις- απομεινάρια απ την τούρκικη διάλεκτο.
Το σιργιένι ήταν μια τεράστια ντουλάπα, δίφυλλη στη μέση και στα δύο πλαινά, αριστερά και δεξιά, υπήρχαν πιο στενοί χώροι με μονά πορτόφυλλα.Το ένα απ τα δύο, η Ουρανίτσα το είχε κάνει βιβλιοθήκη. Εκεί αριθμούσε και τακτοποιούσε με περίσσια φροντίδα τα βιβλία της. Λογιών λογιών βιβλία. Της άρεσε εκείνο το δικό της μέρος, να το τακτοποιεί, να δανείζει τα βιβλία της και να σημειώνει σε μια καρτέλα το όνομα στο οποίο έδωσε το βιβλίο. Μόνο και μόνο να μη χάσει κανένα. Μια μικρή βιβλιοθηκονόμος!
Αυτά βέβαια τα τερτίπια τα είχε μάθει απ το Σπίτι του Παιδιού. Εκεί υπήρχε βιβλιοθήκη, αίθουσα με παιχνίδια καθώς και μια αίθουσα -μελετητήριο, όπου πήγαιναν τα παιδιά μετά το σχολείο για να μελετήσουν τα μαθήματά τους για την επόμενη ΄μέρα. Ήταν ένα μέρος που τα παιδιά μάθαιναν πολλά πράγματα μέσα απ τις δραστηριότητες που πραγματοποιούνταν.
Το πάνω μέρος του σπιτιού κοσμούσε ένα όμορφο μπαλκόνι πνιγμένο μέσα στις γλάστρες και τα λουλούδια. Κοιτώντας απ κει στα αριστερά έβλεπες τα σπίτια του απάνω μαχαλά, όπου με την ανταλλαγή των πληθυσμών, φιλοξένησαν τις προσφυγικές οικογένειες που ήρθαν απ την Μικρά Ασία.Το χωριό τότε σταμάτησε να χαρακτηρίζεται από
Τούρκους και 'Ελληνες, τα ονομαζόμενα μιλλέτια, και έγινε η κοιτίδα διάφορων φυλών που η καθεμιά κουβαλούσε τον δικό της πολιτισμό, συνήθειες, ήθη και έθιμα.Ντόπιοι, Μικρασιάτες, Βλάχοι, κάποιοι κρητικοί σώγαμπροι,και ελάχιστοι Εβραίοι.
(Συνεχίζεται )
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
