| |
Έγειρα ν` αποκοιμηθώ
στα δώδεκα φεγγάρια
κι` όλο σκουπίζω το λυγμό
μην μείνουνε σημάδια.
Με τα πουλιά κοιμήθηκα
μες στη ζεστή φωλιά τους
κι` όλη στ` άσπρα ντύθηκα
ν` ακούω τη λαλιά τους.
Ταξίδεψα κι` αρρώστησα
ψάχνοντας ένα κοχύλι
και τους ανέμους ρώτησα
που μου κάψαν τα χείλη.
Που είναι η αγάπη να την βρω,
σ` ένα βραχιόλι θαλασσί
σαν το παιδί να το χαρώ,
ζωή λειψή, ζωή μισή.
Έγειρα ν` αποκοιμηθώ
στου φεγγαριού τον ίσκιο
να μην λυπάμαι, ν` αγαπώ
να ξέρω που ανήκω.
Στο κήπο με τις ροδιές
έχω εγώ ένα σπίτι,
μόνη μιλάω τις βραδιές
στο φως του Αποσπερίτη.
Και στα πελάγη χάνομαι
με χίλια γλαροπούλια
σε φεγγαροκλωστές πιάνομαι
μιλάω με την Πούλια.
Κι` έτσι ζω, στο πουθενά
στου Ζέφυρου το χάδι
ν` αντέχω τα καθημερινά
να πλέκω χρυσό φάδι.
22-2-2021
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
