Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Πεζό 1ο - 1ο μέρος
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130603 Τραγούδια, 269424 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Πεζό 1ο - 1ο μέρος
 πρώτη απόπειρα για ένα μικρό αυτοτελές διήγημα...δεν ταιριάζει σε site με ποιήματα, αλλά επειδή είμαι λίγο άσχετη με όλα αυτά, προκειμένου να ψάχνω χωρίς να βρίσκω άκρη για ένα αντίστοιχο site, αποφάσισα να το βάλω εδώ...ζητώ συγγνώμη για την καταπάτηση
 
Γράφτηκε τον Αύγουστο....


Ο ήχος του τηλεφώνου. Είναι αυτός...Ποιος άλλος; Το χέρι μετέωρο για μια στιγμή..Αμηχανία..
Στέκει αναποφάσιστη..ντριν..ντριν...Πατάει το κουμπί "yes",πριν προλάβει να σκεφτεί τι πάει να κάνει...Η φωνή του βαθιά, μελαγχολική, αυτή τη φορά πιο διστακτική.... Ακούγεται φασαρία. Κάπου έξω θα είναι, συλλογίζεται....Τσιρίδες παιδιών και κόρνες αυτοκινήτων...
-Γεια..
-Γεια..Με ακούς;
-Οχι πολύ καθαρά..
-Τι κάνεις;
-Καλά....Το μυαλό μουδιασμένο...Οι λειτουργίες όλες, μηχανικές...Μα καλά; Δεν έλαβε το "mail";
-Σίγουρα; Η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής την επαναφέρει.
-Οχι..
-Είσαι καλά;
-Οχι , βέβαια... Ανήμπορη να κρύψει τη θλίψη που την τυρρανάει από την ώρα που του έστειλε το ηλεκτρονικό γράμμα.
-¨Οχι βέβαια....επαναλαμβάνει αυτός σκεφτικά... Μάλιστα.
-Δεν έλαβες τίποτα; Δεν αντέχει να μην ρωτήσει.
-Οχι..Μου έστειλες κάτι; Είμαι εκτός σπιτιού από το μεσημέρι. Ανοιξα τον υπολογιστή λίγο πριν φύγω, αλλά δεν είδα τίποτα..Πότε το έστειλες;
-Νωρίς το απόγευμα..Καλά....
Παύση....Μια βασανιστική, μεγάλη παύση..Δεν έχει πια τίποτα να του πει; Και τι να πει; Ο,τι την έκαιγε το "ξέβρασε" σε 'κείνο το "mail". Νιώθει αδειασμένη τώρα. Κενή από λόγια και συναισθήματα...
-Δηλαδή....ό,τι έχεις να μου πεις υπάρχει σε αυτό το γράμμα;
Διακρίνει τον υφέρποντα θυμό στη χροιά του..
- Ναι.. Η φωνή της γυαλί, έτοιμο να σπάσει..Ραγίζει, αλλά αντέχει ακόμη..Για πόσο άραγε;
Διάβασέ το και... θα τα πούμε... κάποια στιγμή...
Η ύπαρξη στην πιο οριακή της στιγμή....Η θα καταρρεύσει και θα ξεσπάσει σε κλάματα, ή θα σκληρύνει και θα γίνει απρόσωπη... Διαλέγει το δεύτερο....
-Α! Δεν θες να μου πεις κάτι άλλο δηλαδή;
Πιο μεγάλη παύση...Ανασυντάσσει ό,τι απέμεινε από τις σκόρπιες δυνάμεις της..
-¨Οχι....Ενα όχι ξέπνοο, πεθαμένο...Δεν αντέχω, ψελλίζει...Διάβασε ..και...
-Καλά....Θα τα πούμε....Αμήχανος κι αυτός τώρα...
-...Να περνάς καλά..Γεια...
Πατάει το κουμπί "no" και μόνο τότε συνειδητοποιεί ότι ίσως να είναι η τελευταία φορά που ακούει τη φωνή του..
Μετέωρη ξανά...Στο πουθενά....
Παράξενα που ηχεί στο βάθος του είναι της αυτό το, "τελευταία φορα"...Για όλα τα πράγματα όμως δεν υπάρχει η πρώτη και η τελευταία φορά; Αναπόφευκτη φυσική πορεία; Γιατί;Γιατί; Φλέγεται εντός της....Το σώμα και το μυαλό σε αναβρασμό......
Κρίμα.....Και έχει τόσο όμορφη φωνή...Βαθιά, ήρεμη, ερωτική.....¨Οχι σήμερα όμως...Σήμερα ήταν άγαρμπη, τεντωμένη..Σαν σύρμα δονούμενο από υψηλή τάση, περισσότερη από όση μπορεί να αντέξει..




...........Αυτή του το ζήτησε..Στο γράμμα...Εκείνο το περίφημο γράμμα, που σκεφτόταν αν θα το στείλει, μια ολόκληρη μέρα. Το έστειλε τελικά...Κατέληγε κάπως έτσι:" Μην με ξαναπάρεις τηλέφωνο αν πρώτα δεν αποφασίσεις τι θέλεις αληθινά.."
Δεν θα τηλεφωνήσει πια...Το νιώθει..Το διαισθάνεται...Από την αμηχανία της στιγμής, κατέστρεψε την τελευταία συνομιλία τους. Ενα τόσο δυνατό βίωμα αγάπης, να λήγει με ένα "γεια"......
.....Δε θα ξαναπάρει... Τώρα αρχίζει να συνειδητοποιεί τι συνέβη...Σωριάζεται στην πολυθρόνα του σαλονιού...Εικόνες γυρνούν γύρω της χορεύοντας.....Αναμνήσεις.....
Μαζί στις διακοπές....Το νησί...Οι παραλίες, ο ήλιος, τα κοχύλια...το χρώμα του δειλινού στη χώρα....και η πανσέληνος..Αχ!!! αυτή η πανσέληνος του Αυγούστου...
Τα χέρια του...Τα δάχτυλά του...Μακριά και λεπτά....Και αυτή να τα περιεργάζεται..Να τα φιλάει, σαν κάποιο παλιό, ακριβό φυλαχτό....Στιγμές, που ξετρυπώνουν απο όλες τις γωνιές του μυαλού...
Τα μαλλιά του....Απαλά, μεταξένια, στην απόχρωση του σίδερου, με λίγους πρώτους, άσπρους ιριδισμούς....Πόσο της άρεσε να τα πλέκει με το χέρι, να τα ανακατεύει και ύστερα να το αφήνει να γλιστράει τρυφερά στον ώμο του.....
Εικόνες και λόγια...Λόγια του έρωτα ζεστά , υγρά, ρέοντα στα διψασμένα κορμιά...
Ποναέι τώρα...Πονάει πολύ....Το σώμα διπλώνεται στην πολυθρόνα και ξεσπάει....Σε ένα κλάμα βουβό, που τραντάζει κάθε τόσο το στήθος της......






 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 1
      Στα αγαπημένα: 0
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Όλα για ένα σύννεφο προκαταβολή...
 
~ Εφυγα ~
09-09-2006 @ 13:57
::no.:: Κρίμα....

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο