| |
| | Πήραν την πόλι, πήραν την |  | | | πήραν τη Σαλονίκη | | |
[B]29 Μαρτίου 1430: Άλωση της Θεσσαλονίκης από τον Οθωμανό Σουλτάνο Μουράτ Β' [/B]
[B][I] "Διήγησις περὶ τῆς τελευταίας ἁλώσεως τῆς Θεσσαλονίκης συντεθεῖσα πρός τινα τῶν ἀξιολόγων πολλάκις αἰτήσαντα περὶ ταύτης ἐν ἐπιτόμῳ" παρά του Ιωάννη Αναγνώστη.
Ο Ιωάννης Αναγνώστης έγραψε ως αυτόπτης μάρτυρας το χρονικό της άλωσης του 1430 και της καταστροφής της κατεχόμενης από τους Βενετούς «συμβασιλεύουσας» και την κατάληψή της από τους Οθωμανούς, [/B][/I]
Οι Οθωμανοί ξεκίνησαν την πολιορκία της Θεσσαλονίκης το 1422. Το 1423 ο βυζαντινός διοικητής της πόλης Ανδρόνικος Παλαιολόγος την παρεχώρησε στους Βενετούς. Συγκεκριμένα στις 10 Ιουλίου η Θεσσαλονίκη περιήλθε στην κυριαρχία της «ενετικής αυθεντίας». Έξι βενετικές γαλέρες, ένα βυζαντινό πλοίο και αρκετά μικρότερα πλοιάρια συνοδεύουν τους δύο Βενετούς προβλεπτές Sancto Venir ως πολιτικό διοικητή και τον Niccolo Giorgi ως στρατιωτικό διοικητή, που είχαν οριστεί από την βενετική γερουσία.
Η Θεσσαλονίκη αριθμούσε περί τις 20-25.000 κατοίκους, καθώς το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της την είχε εγκαταλείψει λόγω της πείνας και της φτώχειας που την μάστιζε.
Το 1430 η τουρκική απειλή συνεχίζει να βρίσκεται έξω από τα τείχη της πόλης και να εμποδίζει την προμήθεια τροφίμων. Όμως, οι Βενετοί ενδιαφέρονται πρωτίστως για την άμυνα της πόλης. Οι εκκλήσεις των κατοίκων για τρόφιμα και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης δεν βρίσκουν ανταπόκριση ακόμη και στέλνονται αντιπροσωπείες στη Βενετία για έκκληση βοήθειας και τήρηση των συμφωνηθέντων κατά την παράδοση στους Βενετούς.
Τον Μάρτιο του 1430 ο Μουράτ ο Β΄, αποφασισμένος να καταλάβει την πόλη της Θεσσαλονίκης, εμφανίζεται στα τείχη με στρατό 190.000 ανδρών περίπου και αρχίζει τις προετοιμασίες. Με την αποστολή αγγελιαφόρων προσπαθεί με μία σειρά δελεαστικών προτάσεων να πείσει τους κατοίκους να παραδοθούν. Ωστόσο, ο Βενετός διοικητής Παύλος Κονταρίνι τις απορρίπτει όλες διατάζοντας να οργανωθεί η άμυνα της πόλης.
Οι κάτοικοι αγωνιούσαν, καθώς η διάδοση των φημών τρομοκρατεί για τα επικείμενα από τους Τούρκους. Η τακτική του Βενετού διοικητή να μην ενημερώνει για τις προθέσεις του τους κατοίκους δημιουργεί και άλλες προστριβές, καθώς ανάμεσα στους Χριστιανούς πολλοί ήθελαν να παραδοθούν για να γλιτώσουν τις σφαγές και τη λεηλασία, στην προσπάθειά τους να τεθούν υπό την προστασία του εθίμου, σύμφωνα με το οποίο η πόλη που παραδινόταν δεν λεηλατούνταν από τους κατακτητές της.
Η επίθεση των τουρκικών στιφών ξεκίνησε τα ξημερώματα της 29ης Μαρτίου με πολεμικές ιαχές και αλαλαγμούς. Ο Μουράτ είχε φανατίσει τους πολεμιστές του τάζοντας τους πλήρη ελευθερία λεηλασίας, εφόσον η πόλη καταληφθεί. Από την άλλη, οι υπερασπιστές των τειχών ήταν λίγοι, άσχημα εξοπλισμένοι και με χαμηλό ηθικό.
Οι Οθωμανοί επιτίθονταν κατά κύματα πλησιάζοντας από το ανατολικό τείχος της πόλης (σημερινό Επταπύργιο), το οποίο ήταν το παλαιότερο και στην χειρότερη κατάσταση. Σύντομα επιτεύχθηκε εκεί το πρώτο ρήγμα με τους Οθωμανούς να στήνουν σκάλες και να ανεβαίνουν στα τείχη.
Το άγγελμα της πτώσης του ανατολικού τείχους οδήγησε τους Βενετούς σε γρήγορη φυγή προς τα πλοία τους. Οι απώλειες τους ήταν βαρύτατες (270 άνδρες), ενώ ανάμεσα στους σημαντικούς άρχοντες που χάθηκαν ήταν και ο γιος του Κονταρίνι, Λεονάρδος Γραδενίγο. Η απώλεια της Θεσσαλονίκης κόστισε οικονομικά και πολιτικά στην Βενετία. Οι Οθωμανοί ξεχύθηκαν στους δρόμους της πόλης λεηλατώντας και ρημάζοντας τις περιουσίες των κατοίκων, αιχμαλωτίζοντας πολλούς Χριστιανούς και εξανδραποδίζοντας τους. Η λεηλασία της πόλης διήρκεσε για τρία μερόνυχτα και προκάλεσε σημαντικές καταστροφές στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, ακόμη και στο νεκροταφείο της πόλης, όπου οι Οθωμανοί ανέσκαπταν τους τάφους ψάχνοντας για κρυμμένους θησαυρούς. Την τέταρτη μέρα σταμάτησε αυτή η αναταραχή με τον ίδιο τον Μουράτ να μπαίνει στην πόλη και να προσκυνάει στην εκκλησία της Αχειροποίητου, την οποία μετέτρεψε σε τζαμί για να συμβολίζει τη νίκη του (μια μικρή τουρκική επιγραφή, χαραγμένη σε κίονα, από τότε, σώζεται μέχρι και σήμερα στον τοίχο της εκκλησίας. Την άλωση ακολούθησε φυγή ή και σφαγή των λιγοστών κατοίκων της, έτσι ώστε η πόλη να είναι σχεδόν έρημη μετά την κατάκτηση.
Η Θεσσαλονίκη, λοιπόν, έπεσε σαν «ώριμο φρούτο» στα χέρια των Τούρκων εξαιτίας της μακρόχρονης απομόνωσής της από τον βυζαντινό ιστό λόγω των συχνών πολιορκιών, της αδυναμίας της Κωνσταντινούπολης να την προστατέψει (καθώς και η ίδια βρισκόταν σε φθίνουσα πορεία λόγω εσωτερικών και εξωτερικών προβλημάτων) και της άσχημης αντιμετώπισης που είχε τόσο υποστηρικτικά όσο και υπερασπιστικά από τους Βενετούς.
Ο Μουράτ γρήγορα αντιλήφθηκε τη στρατηγική σημασία της πόλης και αποφάσισε να την εξισλαμίσει εποικίζοντας την με χιλιάδες μουσουλμάνους για να καλύψουν τα πληθυσμιακά κενά που είχαν δημιουργηθεί. Μεγάλος αριθμός πληθυσμού αιχμαλωτίστηκε και πωλήθηκε στα σκλαβοπάζαρα. Μέσα σε λίγα χρόνια όλες οι εκκλησίες της Θεσσαλονίκης μετατράπηκαν σε τζαμιά και ανάμεσα τους οι φημισμένες εκκλησίες Ροτόντα, Αγία Σοφία και Άγιος Δημήτριος. Η ερημιά των Χριστιανών στην Θεσσαλονίκη ήταν τέτοια που δεν υπήρχε ούτε ένας ιερέας να λειτουργήσει και γι᾽ αυτό τους ύμνους τούς έψελναν οι λαϊκοί. Έτσι, στα πρώτα χρόνια μετά την κατάκτηση πολλοί Χριστιανοί χωρικοί στη Θεσσαλονίκη γνώριζαν πολύ λίγα για τη θρησκεία τους, ενώ κάποιοι δεν γνώριζαν ούτε το σημείο του σταυρού.
https://youtu.be/DBqAgwL0ciA
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ο Άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση. | | | |
|
daponte
29-03-2021 @ 13:05 | https://youtu.be/DBqAgwL0ciA
| | daponte
29-03-2021 @ 13:13 | Ακριβώς 2 χρόνια αργότερα ο Μουράτ Β' απέκτησε γιο, τον Μωάμεθ, που έμελλε να γίνει γνωστός ως ο Μωάμεθ Β' ο Πορθητής , κατακτώντας το 1453 την Κωνσταντινούπολη για να εκπληρώσει το τουρκικό ρητό: «Ο Μεγαλύτερος στρατηγός θα είναι αυτός που θα πάρει την Πόλη». | | inokrini
30-03-2021 @ 16:54 | ::theos.:: ::theos.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
