| |
Πέταξες τη μάσκα σου
Χωρίς να το σκεφτεις πολύ
Πέταξες τη μάσκα σου
Και πριν προλάβω να καθρεφτισω τη ματιά σου
Άγγιξες πάνω στα αυτιά μου ένοχα μυστικά
Γιατί η τόσο βιασύνη της ψυχής σου να αγγίξει τη δική μου; αναρωτήθηκα...
Και εκεί ξεκίνησαν να πέφτουν οι πραγματικές μάσκες
Όχι η μασκα που φορούσες
Ούτε η μάσκα πίσω από τη μάσκα που φορουσες
Θα μπορούσα να μην ξεγελαστώ
Μα μπορώ πια να αναγνωρίσω ποιο δεν είναι το απαλό χάδι ενός αγγέλου
Μέσα στην ατυχία της ρημαγμένης μου ψυχής
Ίσως είμαι τυχερή γιατί σε αυτή τη μήτρα έμαθα να ακούω τους ψιθύρους του Μορφέα
Να αντηχούν διαρκώς να μην ακούω με το μυαλό
Θα μπορούσαν ωστόσο δύο λαμπερά πράσινα μάτια
Θα μπορούσε το χέρι που μου προσέφερες να περπατήσουμε μαζί
Θα μπορούσε μια δέσμη από άνθη που διάλεξες ταιριάστα με τα χρώματα της ζωής μου
Θα μπορούσε το θρόισμα από τα φύλλα την ώρα που με φιλούσες
Να με πείσουν όλα μαζί πως ήταν ένα αληθινό όνειρο
Θα μπορούσα σχεδόν να πειστώ
Με ένα δαχτυλίδι πιο ταπεινό
Τυχερή μέσα στην ατυχία..
Άτυχη μες στην παραλογία
Ο χρόνος μου είναι λιγοστός σου είπα
Το σώμα απάντησε δυστυχώς
Έκανες ένα βήμα πίσω
Μα τώρα πρέπει να σου εξηγήσω
Πως πλάι σε δαίμονες δε μπορώ να ζήσω
Πρέπει να ξαναφορεσω τη μάσκα μου και να τρέξω μακριά
Τόσο τυχερή και τόσο άτυχη να γνωρίζω πια την αλήθεια
Τόσο κοντά στο τέλος αυτού του όνειρου
Τόσο κοντά στο τέλος
Τόσο κοντά στο τέλος μου
καθώς η σκιά μου χάνεται εκεί που φτάνει η ματιά σου
Μου είχες πει πως ξέρεις να σημαδεύεις μακριά
Μην διστάσεις
Μόνο πόνο έχει μέσα της αυτή η σκιά
Αλλά για να το κάνεις,
θα έπρεπε να έχεις για όπλο κάτι παραπάνω
Κάτι παραπάνω από μια μάσκα
Αλλά ακόμα και ένα αληθινό όπλο
Δε μπορεί να σκοτώσει μια σκιά
Αλλά ακόμα και αληθινές σφαίρες
Δεν μπορούν να σκοτώσουν τόσο πόνο
Για αυτό ας φορέσουμε πάλι τις μάσκες μας
Οσες κι αν κουβαλάει ο καθένας
Κι ας περπατήσουμε προς χωριστούς δρόμους
Εκεί που πάω εγώ είναι πολύ ψηλά
Δεν μπορώ να σε πάρω μαζί μου
Δεν μπορώ καν να πάρω όλες αυτές τις μάσκες
Ούτε και αυτή τη θλίψη που φοράω κάθε μέρα
Πρέπει να είμαι όσο το δυνατόν πιο ελαφριά
Δε μπορώ καν να πάρω αυτό το σώμα
Τόσο κοντά στο τέλος του δρόμου μου
Αισθάνομαι ελαφριά
Καθώς ξεγυμνωνομαι από μάσκες
Καθώς απομακρυνομαι από το σκοτάδι ενός κόσμου,
που φορούσε πάντα μάσκες για να νιώθει βαρύς και ισχυρός
Γίνομαι ελαφριά, γίνομαι παιδί
Πόσο θα θελα να ξανακρυφτω λίγο στην αγκαλιά της
Πόσο θα θελα να ξανανιώσω μωρό
Πόσο θα θελα να ξαναμπώ στη ζεστασια του πλακούντα
Τόσο κοντά στο τέλος
Τόσο κοντά στην αρχή
Είναι άραγε το σώμα μια μάσκα της ψυχής;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
