Σε άλλο μέρος, θα αφηγηθώ και σκηνικό.. Προς το παρόν, αυτό..
Πλέον συντροφιά, μου κρατάνε τα κεριά.
Μαζί στην γαλήνη,
Μαζί στην λύπη,
Μαζί στον πόνο
Και μαζί στην χαρά...
Πλέον ο άνθρωπος μου, έχει δύο μήνες που αποχαιρετηστηκαμε..
Δύο μήνες σιωπής...
Δύο μήνες αγωνίας, άγχους, κατάθλιψης και οργής...
Δύο μηνες στους οποίους κατάφερα παρ όλα αυτά να βρω και να ανασυνταξω τον εαυτό μου και τα σπασμένα του κομμάτια...
Τουλάχιστον πια..
Ξέρω πως θέλω βία...
Αγαπώ την βία..
Και με κάνει να νοιώθω οικεία...
Χωρίς αυτό να σημαίνει πως επιτρέπω στον οποιονδήποτε να απλώσει χέρι πάνω μου δίχως την έγκριση μου...
Έμαθα να βάζω όρια.
Να ζητάω πράγματα και να απορρίπτω.
Ο χωρισμός μου έκανε καλό.
Ο κόσμος αποκτά μια άλλη νότα..
Μια άλλη σημασία.
Τα όνειρα ακούγονται να αναζωπύρωνονται.
Άραγε θα φτιάξει η ζωή;
Λες να μας αντέξει και αυτή;
