| |
·
σιγά σιγά
χάνω
κομμάτια δικά σου
τρομάζω στη σκέψη
πως θα'ρθει μέρα
να μη σε θυμηθώ
τι θα ειμαι χωρις εσενα;
πάει καιρός τώρα
που πέφτει ομίχλη στις μέρες μου
τι κι αν λέει το ημερολόγιο
πως έχουμς ανοιξη
πέτρινα τα χρόνια
κι ούτε μιά φωτιά
να πέσουμε εντός της.
Ναυάγησαν οι επαναστάσεις
κι οι άνθρωποι φρονίμεψαν
κυττάζουν τη δουλειά τους
κανουν μικρες φιλανθρωπίες
προσπαθώντας να ξεγελάσουν την αμαρτία
που καίει τη ζωή τους
όπως ο λίβας στο δρόμο για την Αρεόπολη.
Πώς το έλεγαν εκείνο το χωριό στα Κύθηρα
με την πλατεία γεμάτη πλατάνια
κι εκείνη η βρύση στα ορεινα της Τρίπολης
το αγαλμα στους Δελφούς
τι φάγαμε εκείνο το βραδυ στο Γαλαξίδι
ποιόςΑγιος μας γλύτωσε
όταν η μηχανή μας βρήκε λαδια στο δρόμο
κι ύστερα στο Μεσολόγγι
βρήκαμε τον Γκόρπα μικρό παιδί
σ ένα κουρείο
γεμάτο όνειρα και μεράκια.
Μόνος μου μιλώ
μα ξέρω πως μ 'ακους ,όσο μακριά κι αν εισαι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
