| |
Ένα παιδί απόψε μια αγκαλιά γυρεύει
τα όνειρά του τα στεγάζει τρύπια τέντα
τα παίρνει ο αέρας, η βροχή του τα μουσκεύει
κι εσύ δεν έχεις πια φωνή, δεν λες κουβέντα
παγώνει ο θάνατος στα μάτια μας τον χρόνο
πόσο φριχτό είναι κανείς να μη σε θέλει…
κάποιος πεθαίνει αβοήθητος στο δρόμο
Μα έχεις άλλοθι, οπότε… τι σε μέλει;
Δεν πείραξες ποτέ σου – λες- ούτε μυρμήγκι
Πάντα το σπίτι κοίταζες και τη δουλειά σου
Κι όμως γιατί νιώθεις σαν κάτι να σε σφίγγει
Κι ακούς φωνές να ξεκουφαίνουνε τ’ αυτιά σου:
«ρίξε το βλέμμα στο γυαλί και δες τον φταίχτη
φτύσε στο στάσιμο νερό το είδωλό σου
κάποτε, ξέρεις θα σ’ εκδικηθεί ο καθρέφτης
το αληθινό σαν καθρεφτίσει πρόσωπό σου»
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
