| |
| | Σε χρειάζομαι |  | | |
Νοιάζομαι για σένα ακόμα
κόβει η σκέψη σα γυαλί
κι απόψε στην υπερβολή
σαν υπνοβάτης η τρελή
μες το σκοτάδι…
Νοιώθω τα χείλη σου στο στόμα
ψέμα εσύ δεν είσαι πια εδώ
ακάλεστο το όνειρο μισό
να σε ξεχάσω δεν μπορώ
βαθύ σημάδι…
Νύχτωσε πάλι κι είμαι λιώμα
για σένα δε θα κοιμηθώ
θέλω να μάθεις τι περνώ
απεγνωσμένα σε ζητώ
άλλο ένα βράδυ…
Ναι …αναπολώ & ομολογώ
…μόνο για σένα Νοιάζομαι
Σ αγαπώ και σε χρειάζομαι...
[I]Η ανώριμη αγάπη λέει «σ αγαπώ επειδή σε χρειάζομαι»
Η ώριμη αγάπη λέει «σε χρειάζομαι επειδή σ αγαπώ»(Έρικ Φρόμ)[/I]
Πως γίνεται να χωρίζουν οι ζωές; Σίγουρα προχωράνε, αλλάζουν, εξελίσσονται…
Και οι αμέτρητες οι στιγμές σας; τα γέλια, τα φιλιά, τα χάδια, ο έρωτας;
Όταν ερχόταν το όνομά του στα χείλη σου, φώτιζε το πρόσωπό σου…
Ούτε μια μέρα δεν άντεχες μακριά του …ούτε λίγες ώρες…
Ταυτίζονταν, ακούγονταν οι σκέψεις σας μαζί και πάντα η τελευταία κλήση ήταν δική του…
κι όταν σκεφτόσουν το αύριο έβαζες δίπλα-δίπλα τα δύο σας χαμογέλα.
Και κάποτε ο κόσμος δυσκολεύει. Αλλάζουν οι μέρες, οι ώρες, οι πόλεις, οι άνθρωποι.
Δεν τη χωράει ο τόπος τη σχέση αυτή, ή μάλλον δεν τη χωράει το πρόγραμμα.
Το πρόγραμμα …ναι …σιγά-σιγά οι αντοχές-συμβιβασμοί λιγοστεύουν,
δεν είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε τόσα πολλά.
Μπαίνει η ζωή ανάμεσα μας, σπουδές, καριέρα, δουλειά…
και μας απομακρύνουν κι ας είχαμε πει πως κάτι τέτοιο δε θα συνέβαινε ποτέ.
Κι αν μπει στη μέση και η απόσταση …που πιο εύκολα αυξάνεται παρά μικραίνει;
Όμως …είναι κάποια βράδια …με σιωπή και σκέψεις που γυρνούν πίσω και αναπολούν…
Πηγαίνει η θύμηση μόνη της σ’ εκείνον, θέλεις-δε θέλεις.
Σε τρώει μέσα σου, δεν μπορείς να μείνεις απαθής.
Βγαίνουν στην επιφάνεια εκείνα τα παλιά θαμμένα συναισθήματα,
…μήπως γιατί έχουν βαθιές τις ρίζες μέσα σου;
Αναρωτιέσαι πώς γίνεται να ζεις χωριστά απ’ αυτόν
…που κάποτε υπήρξε το άλφα και το ωμέγα σου;
Κρύβει μια βαθιά πίκρα μέσα της αυτή η αναπόληση…
Σκέφτεσαι όλα τα τότε όμορφα που τελείωσαν …και αν; τα εκτίμησες όσο τους άξιζαν…
…και πόσο πολύ; σε πονάει που δε θα ξαναέρθουν…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 12
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Δεύτερη Ζωή ...δεν έχει | | | |
|
Ζωή Α.
24-04-2021 @ 13:59 | https://www.youtube.com/watch?v=w6RYj3CoIe8
Γλυκερία - Βροχή των αστεριών
"Γιατί σε νοιάζομαι και σε χρειάζομαι είσαι ο ήλιος μου το άλλο μου μισό"
| | ΜΥΣΤΗΣ
24-04-2021 @ 14:31 | Αλλάζουν οι μέρες, οι ώρες, οι πόλεις, οι άνθρωποι.
Δεν τη χωράει ο τόπος τη σχέση αυτή, ή μάλλον δεν τη χωράει το πρόγραμμα.
Το πρόγραμμα …ναι …σιγά-σιγά οι αντοχές-συμβιβασμοί λιγοστεύουν,
δεν είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε τόσα πολλά.
Μπαίνει η ζωή ανάμεσα μας, σπουδές, καριέρα, δουλειά…
και μας απομακρύνουν κι ας είχαμε πει πως κάτι τέτοιο δε θα συνέβαινε ποτέ.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: ,,, η αλήθεια - χωρίς καμουφλαζ ,,, ::382.:: ,,,
/// | | Αγιοβλασιτης
24-04-2021 @ 16:45 | ...Πολύ βαθιές οι σκέψεις σου Ζωή.
Επικίνδυνα βαθιές για τη συναισθηματική ισορροπία μας!
Για αυτό πολλές φορές τις αποφεύγουμε με την ελαφρότητα του ..Έτσι είν' η ζωή!
::theos.:: | | Euler2
24-04-2021 @ 17:51 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | φραγκοσυριανος
24-04-2021 @ 18:06 | Πρώτο. ::theos.:: ::kiss.:: ::theos.:: | | Ουτοπία
24-04-2021 @ 19:04 | Νοιώθω τα χείλη σου στο στόμα
ψέμα εσύ δεν είσαι πια εδώ
ακάλεστο το όνειρο μισό
να σε ξεχάσω δεν μπορώ
βαθύ σημάδι…
::love.:: ::hug.::
Η νοσταλγία της χαμένης αγάπης, βαθιά πληγή της ψυχής. | | ΜΙΧΑΛΗΣ 63
24-04-2021 @ 20:10 | Πολύ ωραίο Ζωή !!!!!! ::theos.:: | | zari.kardias
24-04-2021 @ 20:11 | …μόνο για σένα Νοιάζομαι
Σ αγαπώ και σε χρειάζομαι...
Πανέμορφα γραμμένες οι σκέψεις που αναπολούν!!! ::yes.:: ::up.::
Πως γίνεται να χωρίζουν οι ζωές;
::hug.::
Όμως …είναι κάποια βράδια … | | -H2O-
25-04-2021 @ 00:49 | Εκείνα τα παλιά θαμμένα συναισθήματα.... έχουν βαθιές ρίζες μέσα μας...
Είδα αλήθεια στην όμορφη δημιουργία σου... | | inokrini
27-04-2021 @ 19:32 | !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! | | Ζωή Α.
06-05-2021 @ 20:42 | Χρόνια σας πολλά!!!
Σας ευχαριστώ ::hug.:: | | Λενιώ
25-05-2021 @ 21:45 | Το βαθύ σου Νόημα είναι αυτή η ερώτηση που απευθύνεις
στον εαυτό σου πρώτα και μετά σ' όλους εμάς:
"Αναρωτιέσαι πώς γίνεται να ζεις χωριστά απ’ αυτόν
που κάποτε υπήρξε το άλφα και το ωμέγα σου; "
Μάθε πως Βάλσαμο είν΄η απορία που μας δίνεις...
Μέσα στην Έρημο ανθίζεις ανεμώνες.. Κεντάς
χρυσοκλωστή Ερώτων ιερών και δυνατών...
Χίλια Χαμόγελα, Ζωή, σε κάθε μέρα σου!!!
Υ.Γ.: Και θα σου πω κι ετούτο:
Ό,τι αγαπήσαμε μένει ως Στολίδι στην καρδιά.
Μα εάν ο Χρόνος το ΄σβησε έστω και τόσο λίγο,
η θυμησή του γίνεται Σιωπής ανασαιμιά...
Το "σ' αγαπούσα κάποτε" είν' κρασί απ' άγιο τρύγο...
Δες πόσα τραγούδια "θυμώνουν" απ' το λαούτο...
Ευχαριστώ σε για το Ποιηματάκι σου, που με ταξίδεψε παραπέρα...
https://www.youtube.com/watch?v=ns8_h6fcrxI | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
