| |
Μαρμαρένια καρδιά
«Αντίο, καλή μου!», είπε εκείνος μη προλογίζοντας,
«Εγώ μάλλον, πλέον δε θα ‘ρθω».
Κατά τη δενδροστοιχία περπατούσα, δε γνωρίζοντας
Είμαι στο πάρκο ή στης κόλασης το βυθό.
Ησυχία. Ουδείς. Ο ουρανός γκριζόμαυρος
Και δεν έχει νόημα να πας στο σπίτι αδειανό.
Κατά το λυκόφως το μαύρο, κάποιος άσπρος
Περιπλανιέται σκοντάφτοντας στον δρόμο το νυχτερινό.
Ιδού με πλησιάζει. Στάθηκε δίπλα μου κάτασπρο
Άγαλμα, λάμποντας από το φως του φεγγαριού,
Με κοίταξε με βλέμμα άσπρο
Και μου είπε με φωνή λιθαριού:
«Μήπως θέλεις να κάνουμε ανταλλαγή;
Η καρδιά μαρμαρένια δεν πονάει από όνειροπαγίδα,
Πέτρινη θα είσαι ‘συ, ενώ η δική μου ψυχή θα αιμορραγεί.
Στάσου εδώ. Πάρε τον τόξο μου και την ασπίδα».
«Καλώς», είπα υπάκουα και αναισθητικά,
«Εδώ τα παπούτσια μου και το επανωφόρι».
Το άγαλμα με φίλισε παθητικά
Και είδα την άσπρη του ματιού την κόρη.
Σταμάτησαν να κουνιούνται τα χείλη μου
Και μες στο στήθος μου δεν ακούω τον ρυθμικό μετρονόμο.
Στέκομαι στον άσπρο βάθρο της φίλης μου,
Στο χέρι μου η ασπίδα και ο τόξος πίσω απ’ τον ώμο.
Ποια είμαι ‘γω; Η Άρτεμης ή η Παλλάδα,
Ασπριδερή από τη λάμψη φεγγαρένια
Από τώρα (κι αυτό μου φέρνει χαρά και ζαλάδα)
Θα βλέπω όνειρα μαρμαρένια!
Πρωί… Στους δρόμους βγήκανε οι γαλατάδες
Κι εμφανίστηκε ο κόσμος λίγο-πολύ.
Κουδουνίζει το τραμ. Βροχή λοξή από βοριάδες
Και τόσο συνηθισμένη η Πετρούπολη!
Ξαφνικά μου έγινε φανερό, ότι δεν πρόκειται
Να πάψω να τον αγαπώ, κ’ αυτό με ταλανίζει,
Μαρμαρένια έγινα στα χαμένα
Και η καρδιά μαρμάρινη περισσότερο θα με βασανίζει!
Ενώ εκείνη φεύγει σιγοτραγουδώντας,
Το πυρρόξανθο επανωφόρι μου φορώντας.
Εγώ στέκομαι παγωμένη και γυμνή
Κατ’ απ’ τον άνεμο το φθινοπωρινό και βροχή.
Ειρείνα Οδόεφτσεβα
Μετάφραση Γ. Σοϊλεμεζίδης
1922 (11.06.21)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
