Κάθε που φεύγεις με σταυρώνεις στο σταυρό
κι όλο τον κόσμο σεργιανάω να σε βρω
σαν τον κουρσάρο τον κρυμμένο θησαυρό.
Κάθε που φεύγεις χάνομαι, τρελαίνομαι
και δίχως ένα χάδι σου μαραίνομαι.
Και να βούλιαζε το πλοίο πριν σε πάρει μακριά
στην ομίχλη και στο κρύο, στη μανία του βοριά.
Και θα σού’ δινα το χέρι να σε πάρω αγκαλιά
και θα σ’ είχα καλοκαίρι με λουλούδια στα μαλλιά.
Έχω στα στήθη μου αγιάτρευτη πληγή
και πάει σβήστηκε το γέλιο απ’ τη γη,
γιατί μου λείπει των χειλιών σου η πηγή.
Έχω στα στήθη μου μαχαίρια δίκοπα,
γιατί μου φέρθηκες λες κι είμαι τίποτα.
Και να βούλιαζε το πλοίο πριν σε πάρει μακριά
στην ομίχλη και στο κρύο, στη μανία του βοριά.
Και θα σού’ δινα το χέρι να σε πάρω αγκαλιά
και θα σ’ είχα καλοκαίρι με λουλούδια στα μαλλιά.
