| |
Απολογούμαι,
για τους φίλους
που άφησα στην άκρη,
τους υπέροχους φίλους,
τους γενναίους ανθρώπους,
τα καλύτερα παιδιά της γενιάς μου,
που σταδιακά έγιναν μια λάμψη στον ορίζοντα,
μέρα την μέρα όλο και περισσότερο,
καθώς με κατάπινε η χυδαία,
ζοφερή, ανέραστη πραγματικότητα.
Τον εκπληκτικό σκιτσογράφο,
τον άλλον με τα θαυμαστά ψηφιδωτά,
τον ποιητή που δεν γνώριζε ότι είναι ποιητής,
την χορεύτρια με το βηματισμό αγριόγατας,
τον μουσικό που μάγευε αγγέλους,
την νεαρή με την βελούδινη φωνή,
τον ζωγράφο που έφυγε για πάντα
και τόσους άλλους.
Χωμένος βαθειά μέσα στο χώμα
της αδυσώπητης ανάγκης,
τυλιγμένος από την σκόνη
του καθημερινού τρόμου,
ξεχασμένος από Θεούς και δαίμονες,
ή πληρώνοντας παλιά χρέη προς αυτούς,
κοιτάζω τα χρόνια που πέρασαν,
κοιτάζω τους φίλους που πέρασαν,
αναρωτιέμαι και απολογούμαι,
ελπίζοντας σε κάποιου είδους εξιλέωση.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
