| |
Είμαι ξάγρυπνος στ’ άδειο σπίτι μου
και μονάχος κρυώνω
δεν αισθάνομαι την ανάσα σου
κι έχω αδέλφι τον πόνο.
Σαν απάνθρωποι δεσμοφύλακες
με χτυπούν καταιγίδες
δεν είσαι κοντά μου και μπήχτηκαν
στην καρδιά μου λεπίδες.
Και δεν κοιμάμαι συνεχώς σε θυμάμαι
και δεν κοιμάμαι κι έχω συντροφιά το πιοτό
πόσο φοβάμαι δίχως σένανε νά’ μαι
πόσο φοβάμαι και τα δυο σου μάτια ζητώ.
Έλα και πάμε έξω από κάθε θνητό.
Η νυχτιά με το μαύρο πέπλο της
όλα τά’ χει τυλίξει
τ’ απαλά σου χάδια μετέωρα
και δεν μ’ έχουν αγγίξει.
Το σκοτάδι μες απ’ το τζάμι μου
με τρομάζει σαν σκιάχτρο
και σε βλέπω στην παραζάλη μου
νά’ σαι απόρθητο κάστρο.
Και δεν κοιμάμαι συνεχώς σε θυμάμαι
και δεν κοιμάμαι κι έχω συντροφιά το πιοτό
πόσο φοβάμαι δίχως σένανε νά’ μαι
πόσο φοβάμαι και τα δυο σου μάτια ζητώ.
Έλα και πάμε έξω από κάθε θνητό.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
