| |
τα σπιτια των μοναχικων
κατι απροσιτων ψυχων
που τους προσπερασε ο χρονος
κι εγινε συνηθεια τους ο πονος
τα σπιτια των μοναχικων
των ξεπεσμενων αξιων
αγοραζουνε το φιλι
χωρις να παιρνουνε ψυχη
διασχιζουνε σκοτεινα σοκακια
ψαχνοντας τα κοκκινα φωτακια
δεκα λεπτα κι αυτο ηταν ολο
οσο κραταει ενα σολο
τα σπιτια των μοναχικων
καλα κρυμενων μυστικων
μπαινοβγαινουν καυλωμενοι
του κοσμου οι καταφρονεμενοι
τα σπιτια των μοναχικων
κατι σπασμενων χορδων
μες το ημιφως τα βογγητα
να περασει κι αυτη η βραδια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
