| |
Μισό αιώνα καρτερώ
Τις στράτες πήρα μάνα μου πήρα τα μονοπάτια
είχα γυρτούς τους ώμους και δακρυσμένα μάτια.
Σε ένα βράχο κάθισα και άρχισα να κλαίω
και με πικρό παράπονο κι΄ άρχισα να του λέω.
Τον πόνο που ‘χα στην καρδιά του βράχου εξιστορούσα
τον πόνο μου σαν πρόσφυγας στον βράχο μαρτυρούσα.
Και του ‘λεγα κουράστηκα μισό αιώνα τώρα
να με χτυπούν οι κεραυνοί να με χτυπά η μπόρα.
Και του ‘πα βράχε δεν μπορώ άλλο αυτό το δράμα
μισό αιώνα πρόσφυγας και μ’ έπνιξε το κλάμα.
Μισό αιώνα καρτερώ στο σπίτι να γυρίσω
μισό αιώνα καρτερώ και πώς να μη λυγίσω.
Μισό αιώνα καρτερώ τα χρόνια ‘χουν περάσει
και το κλειδί στα χέρια μου έχει κι’ αυτό σκουριάσει.
Κι’ ο βράχος αναστέναξε γιατί με ήχε νιώσει
ράγισε που του μίλησα για τ’ όμορφο Βαρώσι.
Μισό αιώνα καρτερώ στο σπίτι να γυρίσω
το κλήμα που έχω στην αυλή λίγο να το ποτίσω.
Γιάννης Μαυρόγιαννος
Από την Ποιητική μου Συλλογή
6-2-2022
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
