| |
| | Ο βασιλιάς και ο Πατέρας |  | | | Το παράκανα είναι 4 σελίδες Α4... (αν το διαβάσετε πείτε μου πως σας φάνηκε...) χαχαχα... | | |
Ήρθε ο καιρός να πω ξανά, καινούριο παραμύθι,
γιατί είναι αλήθεια πως συχνά, αλήθεια κρύβουν μύθοι,
μα να το πούμε ειλικρινά δε βρίσκουμε το θάρρος,
κι έτσι το κρύβουμε συχνά, για να λυθεί το βάρος…
Ήτανε γιος ενός φτωχού, τον δέκατο αιώνα,
ο Εύριος που ήθελε να γίνει βασιλιάς,
μα δε κατείχε τίποτα, τίτλους ούτε γαλόνια,
και με το ζόρι ζούσανε σ’ αυτή τη γειτονιά.
Μια μέρα που κουβάλαγε σανό με τον Πατέρα,
του είπε θέλω να φανώ αντάξιος βασιλιά,
να καμαρώνεται όλοι σας όταν θα βασιλεύω,
και να μην κουβαλήσουμε, σανό, ποτέ ξανά!
Και του πε ο Πατέρας του βάσανα μη γυρεύεις!
Ήρεμη είναι η ζωή σα κουβαλάς σανό,
τα στάχια με τα ξίφη τους, γιέ μου μην τα μπερδεύεις,
γιατί ανάξιος άρχοντας, θα πει και φωνικό.
Μα αν θέλεις άξιος να γέννεις, γιέ μου, για τα παλάτια,
τότε και δρόμο δύσκολό, θα πρέπει να διαβείς,
να κουβαλάς διπλάσια, απ’ το σανό, δεμάτια,
και ανήφορος, ο δρόμος σου, έτσι θα κουραστείς…
Ναι! Εγώ! Πατέρα το μπορώ, και θέλω να το κάνω!
Είπε και λίγο γέμισαν τα μάτια τους χαρά,
κι όντως αυτός ξεκίνησε και με το παραπάνω,
να κουβαλάει απ’ τα άχυρα, που είχε, τα διπλά…
Σύντομα δε σταμάταγε, γυμνάστηκε στο σώμα,
κι ο Πατέρας δίδασκε, τα πάντα, τρείς φορές,
είχε γεμίσει μελανές, πια, σε πολλά σημεία,
και στο κορμί του μέτραγες και τέσσερεις ουλές…
Μα μάζεψε κομπόδεμα και πήγε στους αγώνες,
με του αγρού το άλογο και θέληση πολύ,
για πανοπλία φόρεσε κι αυτός ένα σαμάρι,
και το σπαθί του ονόμασε «Σφοδρή επιμονή».
Και πάλεψε με σύνεση, θέληση για το στόχο,
τα μάτια απ’ το βραβείο του, δεν έχασε ποτέ,
και η αρένα ούρλιαξε μαζί με το όνομά του:
«Εύριε γιέ του Σοριέ, Δεινέ και Τρομερέ!»
Με χρήμα ανταμείφτηκε κι απ’ το στρατό εκλυθεί,
πια σύντομα τον φέρανε στα σύνορα κοντά,
έτσι τον εκπαιδεύσανε κι αυτός να μη λυγίζει,
αυτός ήταν αντάξιος, για ειδική φρουρά!
Ξημέρωσε νέος καιρός, έφτασε σ’ ένα κάστρο,
εκεί διοικούσε ο Ευγενής, Μαέστριος Δον Τυχων,
απ’ τη γνωστή τη φατριά αυτή του Δον Κιχώτη,
και πρέπει να ‘ταν θείος του σε ‘κείνο το παρόν…
Όπως και να ‘χει έμεινε, εκεί δυο-τρία χρόνια,
και στη βιβλιοθήκη τους σπατάλησε καιρό,
έπαιζε και το άθλημα εκείνο με τα πιόνια,
πιο όμορφα απ’ τον αγρό, πέρναγε στο στρατό…
Μέρα τη μέρα διάβαζε, σκεφτόταν τον Πατέρα,
«Πιο δυνατό απ’ το σώμα σου να είναι το μυαλό!»
έτσι του έλεγε αυτός, πριν έρθει εδώ πέρα,
κι έψαχνε ότι έμοιαζε να ναι βασιλικό.
Έτσι κάπως διδάχθηκε, ρητορική, την τέχνη,
να αποφεύγει πόλεμο και διπλωματικά,
και σύντομα αχ, άρχισε, νήματα πια να πλέκει,
για να μπορεί στου θρόνου του να φτάσει τα σκαλιά…
Όμως εδώ θα σας το πω, κανείς μην το ξεχάσει,
όποιος ζητάει τα πολλά, πολλά μπορεί να χάσει,
Κι άμα ζητάς την κορυφή, θα βρεις και αντιπάλους,
γιατί οι μικροί, στα όνειρα, κάνουνε τους μεγάλους…
Έτσι στην ιστορία μας
ήρθε πολιορκία
και μες στο κάστρο ήτανε,
σα σε κλουβί θηρία…
Άρχισαν τα προβλήματα,
πρώτη η λειψανδρία,
στέρεψαν και τα τρόφιμα,
αγρότες σ’ υστερία…
Ο Εύριος το σκέφτηκε πήγε στο ευγενή του,
δώδεκα άντρες ζήτησε για την αποστολή του,
και είπε πως θα γύρναγε την έβδομη ημέρα,
όπου θα αρχίσει μια φωτιά, θα γίνει η νύχτα – μέρα!
Και όντως τα κατάφερε, μα πέθαναν επτά,
και ο στρατός τους γύρισε να σβήσει τη φωτιά,
τότε επιτεθήκανε όλοι οργανωμένοι,
και φυσικά νικήσανε οι πολιορκημένοι… !
Έτσι αυτός κατέλαβε τους τίτλους ευγενείας,
και μίας οικογένειας υψίστης σημασίας!
Το βράδυ έγινε γιορτή και λόγο ευηχίας,
η μέρα ονομάστηκε «Ημέρα Ελευθερίας!»
Δύσκολα πέρασε πολύ, πίνει μα δε γελάει,
το ύφασμα της γάζας του με τις πληγές κολλάει,
ο πόνος μόνο απ’ το ποτό, σβήνει μα τον μεθάει,
κι ο μέθυσος τον έλεγχο ποτέ δε τον κρατάει…
Μια τσαχπινούλα όμορφη βρήκε να αποπλανήσει,
στα ένστικτα του αφέθηκε, που τον προστάζει η φύση.
Ύστερα έφτασε ο καιρός να πάει στο παλάτι,
για να γνωρίσει ο Βασιλιάς… τον… Δον Εύριο …κάτι…!
Κι αφού κάναν τα τυπικά, τη διαδικασία,
του δώσανε μια ατσάλινη, άτρωτη πανοπλία,
και του ‘πανε του βασιλιά θα είσαι η ασπίδα,
αν δεις σπαθιά να απειλούν τότε μπροστά τους πήδα!
Είπε: «Θα πρέπει να σκεφτώ», δίστασε δε τ’ αρέσει,
νιώθει πως απ’ το στόχο του, βρίσκεται αυτός στη μέση,
κι όπως λεν’ “οι Απόλυτοι”, «Δεν είναι λίγο πράγμα,
να ‘σαι εσύ ο ποταμός κι εσύ να σαι το φράγμα»
Μα στην πορεία δέχτηκε, τι είχε για να χάσει,
στο βασιλιά περπάταγε κοντά να μην τον χάσει,
κι έτσι όλο μάθαινε καθώς παρατηρούσε,
όλες της αποφάσεις του έβλεπε πως πληρούσε…
Πέρασαν χρόνια κι ο καιρός έγραψε ιστορία,
πόλεμοι φέρανε καρπούς, καινούρια αποικία,
και άξιο επιλέξανε τον ήρωα πολέμου,
αυτόν που ο αγρότης μας αποκαλούσε Γιέ μου…
Πια κάπου στα εξήντα του θα έβαζε κορόνα,
μα ο πατέρας του νεκρός εδώ και λίγα χρόνια,
και σκέπτεται ο δύσμοιρος, πολλά πως έχει χάσει,
ετούτο το ταξίδι του, τον έχει πια κουράσει…
Και πια από προβλήματα, έχει πολλά να λύσει,
αφού οι αγρότες απ’ αυτόν, ζητάνε πλέον λύση,
κι έχει εχθρούς προ των πυλών και μέσα από τα τείχη,
φίλους που καπηλεύονται με ελαστικά τα ήθη.
Τώρα στο θρόνο κάθετε κι αναπολεί ταμάλα,
που του ‘λεγε ο Πατέρας του: «Nα μη ζητά μεγάλα»,
«Ήρεμη είναι η ζωή σα κουβαλάς σανό»,
μα ‘κείνος τώρα έμαθε το μάθημα αυτό.
Μέσα του χαμογέλασε κι είπε «Είμαι χαζός!
και δίκαια διδάγματα μου δόθηκαν σαφώς,
δεν έμαθα απ την αρχή, τη ταπεινή τη γνώση,
κι έτσι κατάφερε ο… “καιρός”, εμένα να μορφώσει…»
«Χρόνε πολύ σε ευχαριστώ που ‘χα την ευκαιρία,
που κάθε μέρα μου ‘δειχνες τα επαρκή στοιχεία,
κι αν έκανα πολύ καιρό για να το καταλάβω,
κουβάλησα πολύ σανό, πριν το μυαλό να βάλω…»
(Έχει συνέχεια αυτή, κάπου η ιστορία,
ίσως σε άλλο ποίημα μου, ίσως στη φαντασία,
μα από τα παθήματα μέστωσε αυτό το ποίημα,
μπορεί να γράψω επόμενο απ’ το καινούριο μήνα…)
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Ο χρόνος μετριέται σε στιγμές... η γνώση σε εμπειρίες | | | |
|
Αγιοβλασιτης
28-02-2022 @ 22:20 | Πολύ μου άρεσε... ::theos.:: | | Σκόρπιες σκέψεις
01-03-2022 @ 00:48 | Το διάβασα όλο αλλά περιμένω κι ένα τέλος και τι έγινε τελικά με την τσαχπινούλα; ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | -Ειρήνη-
04-03-2022 @ 14:35 | Είναι όντως χειμαρρώδες... κι εμένα μου άρεσε πολύ!
Το έχω ξαναγράψει και ισχύει, οι ιστορίες σου έχουν πάντα κάτι να πουν... | | zari.kardias
07-03-2022 @ 02:19 | «Χρόνε πολύ σε ευχαριστώ που ‘χα την ευκαιρία,
που κάθε μέρα μου ‘δειχνες τα επαρκή στοιχεία,
κι αν έκανα πολύ καιρό για να το καταλάβω,
κουβάλησα πολύ σανό, πριν το μυαλό να βάλω…»
Πανέμορφη ομοιοκαταληκτική ροή & έμπνευση!!!::theos.::
...Ναι κι εμένα μου άρεσε!!!::yes.::
γιατί είναι αλήθεια πως συχνά, αλήθεια κρύβουν μύθοι... ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
