| |
Της ζωής σου τα "πρέπει",
της ψυχής φυλακή.
Η καρδιά σου ματώνει,
ανοιγμένη πληγή.
Στόμα ψέμα που λέει,
για να βρει διαφυγή,
τρέφει ένα θηρίο,
που θα βγάλει κραυγή...
Μάτια που έξω κοιτάζουν
απ' αυτό το κελί,
στης ψυχής σου τον κήπο,
βλέπουν παίζει παιδί...
Χείλη που ξεδιψάνε
με βρεγμένο πανί,
στα αγκάθια ακουμπάνε
για να νιώσουν φιλί...
Και τα χρόνια περνούν
την ψυχή σου φυλούν,
δεσμοφύλακες γκρίζοι
που τα "πρέπει" αγαπούν...
Πεταμένη ζωή,
σ' ένα σάπιο κελί,
τα φτερά ατροφούνε
για να ειν' "ασφαλή"...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
