| |
Σαν ντύνεται η νυχτιά τη μωβ της θλίψη
και τ' άστρα μ' ένα θρόισμα ριγούν
αντίστικτα στου φεγγαριού τη λείψη
γυρεύοντας τις νότες που σιγούν,
σκιές απ' τ' ασημόδεντρ' ανταμώνουν
με οπτασίες κι όνειρα παλιά
και στων χειμώνων τη σιωπή σιμώνουν
χορεύοντας στη βρόχινη αγκαλιά.
Τη σάπια της οσμή η μαύρη μπόρα
στους βάλτους και σε τοίχους νοτερούς
ξεδιάντροπα μοιράζει σαν τα δώρα
που καρτερούνε σ' άνυδρους καιρούς.
Μα τα ξερόκλαδα του κήπου μιαν αχτίδα
προσμένουν παγωμένα, λίγο φως,
ανήμπορα σε μια Χρονοπαγίδα
που έστησε απόηχος κρυφός.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
