| |
Τις νύχτες που επιστρέφω στη ζωή
Με μιαν ελπίδα ζώ και περιμένω
Πότε θα χαράξει για μένα Κυριακή
Μα κάθε ξημέρωμα πεθαίνω
Και πίσω γυρίζω στη σιωπή
Δεν μπορώ σήμερα να σε ξεχωρίσω
Χάθηκες μες στο σκοτάδι της ανατολής
Το σώμα σου γυρεύω να μυρίσω
Μακρυά από τ'απόμερα της γης
Προσέχω, ίσως προλάβω να σ'αντικρύσω
Τρέχουν τα όνειρα μου αδερφωμένα
Και με ζυγώνουν με τα χέρια ανοικτά
Στα μάτια με κοιτάζουν φλεβισμένα
Κι όλα μου ζητούν να βγούν αληθινά
Ωραιώτερα τα ωραία κι αναγαλλιασμένα
Λύνω τα μάγια της βουβής μου ερημιάς
Και λόγια αγάπης σου ψιθυρίζω
Το πιο μεγάλο απόκρυφο μιας άμοιρης καρδιάς
Παραμιλώ και πια όλο ψηλότερα αρμενίζω
Σε ουρανούς πελώριους της ξαστεριάς
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
