| |
| | ειμαι ακομα εδω |  | | |
Γιατί με διώχνεις μακριά σου; Γιατί δεν με αφήνεις να κουρνιάσω μέσα σου;
Τα χέρια σου θα γίνουν η φωλιά μου, άσε με να απλώσω και τα δικά μου...
Ο κοσμός γύρω μου τρέχει, όλα γυρίζουν...
Δοκιμάζω, πληγώνομαι, κλαίω...Όλα στα κρυφά, στα γρήγορα...
Η ώρα έχει φτάσει και ακόμα δεν κατάφερα να φύγω. Η Θεία πνοή μου δόθηκε αλλά εγώ δεν ανάσανα βαθιά. Γύρω μου τα πάντα καταποντίζονται. Είσαι κι εσύ ακόμα εδω...Μα γιατί δεν μ'αφήνεις να σου πιάσω το χέρι; Θα με συγχωρέσεις;
Ας ενωθούν τα χέρια μας να ανοίξει ο οριζοντας. Κοίτα αχνοφαίνεται μια σκοτεινη κουκίδα. Σε ρωτάω, είναι η έξοδος; Μήπως είναι ένας σύγχρονος βαρκάρης που μας πλησιάζει για να μας περάσει απέναντι; Βουλιάξαμε και χαθήκαμε στο έρεβος ή σε λίγο το φως του ήλιου θα μας τυφλώσει; Κράτα μου το χέρι για να είμαι σίγουρη ότι θα φύγω από εδώ...
Ποτάμια θα κυλήσουν από την καρδιά τα συναισθήματα και οι λέξεις σαν τα άνθη που ομορφαίνουν το ανοιξιάτικο τοπίο θα ομορφύνουν το φόβο και θα τον κάνουν θάρρος...θράσος! Θράσος για τη ζωή! Δεν φοβάμαι μην φτάσω στα άκρα!
Σε παρακαλώ, βοήθησέ με! Πρέπει ο Άδης της καρδιάς μας να καταποντιστεί στο φως, να ανατείλουν δύο ήλιοι... όσα και τα κορμιά μας.
Κοίταξα γύρω σαν χαμένη μέσα σε ένα τροπικό δάσος αναμνήσεων και συναισθημάτων.
Σε κούρασα; Αν θέλεις σε αφήνω...
Κι ας χάσω τον μισό μου εαυτό...κι ας ταξιδεύω αιώνια μέσα στις φωτιές της κόλασης περνώντας μέσα από τα κόκκινα ποτάμια που κρύβουν τους δαίμονες του εαυτού μας...
όταν...θα σπάσει το γυάλινο κλουβί και θα είσαι πάλι ελεύθερος...μακριά από την πραγματικότητα...ίσως μακριά μου...κι εγώ ακόμα εδώ...
Μου είχες υποσχεθεί να με βοηθήσεις να ανέβω ένα-ένα τα σκαλιά...
να φτάσω στην κορυφή του Ολύμπου...να ατενίσω με θεική ματιά τον κόσμο και επιτέλους να ξεχάσω κάθετι παλιό και μουχλιασμένο,να το κλειδώσω στο μπαούλο της μνήμης...
Μα στάθηκες πίσω μου...δεν ήρθες κοντά μου.
Δεν θέλησες να πιεις από το κόκκινο διονύσιο κρασί...
να χορέψεις μαζί μου στο ρυθμό του ανέμου που μας φέρνει μνήμες από άλλες εποχές...
να ξαναπιεις κρασί...να κοιτάξεις μπροστά σου που ρέει άφθονο...
να ζήσεις αυτές τις λίγες στιγμές στον αρχαίο παράδεισο πριν μείνουμε ολομόναχοι...
τότε δεν θα υπάρχει τίποτα αναμεσά μας...εγω,εσυ και ο ουρανός...
τότε θα προσπαθώ να χορτάσω τα μάτια σου και θα σε κρατώ σφιχτά...δεν θα με νοιάζει ο προορισμός αλλα το ταξίδι μέσα στα χέρια σου...
αυτό το ταξίδι που θα κρατήσω για πάντα ό,τι κι αν γίνει...
δεν ξέρεις πόσο θέλω να έχουμε την ίδια Ιθάκη...κι ας μη τη βρούμε ποτε...
Απογοητεύομαι...
Και μετά...σε ακούω, διαβάζω τα γράμματά σου και ξέρω...
Είμαι ακόμα εδω...
Σε περιμένω κι ας σε πρόδωσα...Σε περιμένω αγάπη μου για να με λυτρώσεις από τις Ερινύες που με καταβροχθίζουν σαν τα αρπακτικα...
Είμαι ακόμα εδώ για σένα...
Tα χέρια μου θα είναι πάντα απλωμένα προς εσένα...θα είναι πάντα εδώ! Μια αγκαλιά όπου θα μπορείς να κουρνιάζεις...
Τα χέρια μου θα δείχνουν πάντα το δρόμο που θέλεις να ακολουθήσεις...θα ανοίγουν κάθε δύσβατο μονοπάτι...θα κάνουν τα πάντα για να φύγεις από εδω! Κι από πίσω θα έρχομαι εγώ και θα σου εύχομαι καλό ταξίδι... ακόμα και μακρια απο εδώ!
Υπομόνη, θα ξαναγίνει άνοιξη ο χειμώνας και θα είμαι ακόμα εδω...για σένα...εδώ...τότε ίσως έρθεις...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | True love is like ghosts, which everyone talks about and few have actually seen | | | |
|
MARGARITA
25-09-2006 @ 04:11 | Μου άρεσε το εσώψυχο σου Έφη...η κραυγή σου ::smile.:: | | agrampeli
26-09-2006 @ 05:35 | Υπομόνη, θα ξαναγίνει άνοιξη ο χειμώνας και θα είμαι ακόμα εδω...για σένα...εδώ...τότε ίσως έρθεις...
ωραίο ::smile.:: | | « Ακρόνειρο »
27-09-2006 @ 07:00 | Τόσο απλός τίτλος αλλά τόσο σύνθετος..
"Σε κούρασα; Αν θέλεις σε αφήνω... "
Μου άρεσε πολύ αυτή η φράση.. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
