| |
Σπασμένη γη
Συντρίμμια, χώματα, λυγμοί, σε μια ρωγμή τού κόσμου.
Βουή θανάτου ολόγυρα. Το πέπλο, σκοτεινό.
Το χέρι που απλώθηκε και το έβλεπα εμπρός μου
κρατούσε μες στα δάχτυλα και γη και ουρανό
Μισή στιγμή κι άλλη μισή, κι όλα καπνός και σκόνη
σειρήνες γνέφουν στη ζωή, να μείνει ζωντανή
τα χέρια σκάβουν χώματα, τραβάνε το σεντόνι
από τα κρύα σώματα, μήπως και βγει φωνή
Βουβή κραυγή στα μάτια σου, το στραγγισμένο δάκρυ
κι ανάμεσα στα χείλη σου τού κόσμου η συμφορά
τσιμέντο η γης και ράγισε, ράγισε απ’ άκρη σ’ άκρη
μπροστά στο βλέμμα σου η ζωή, σκύβει και προχωρά
Κι εγώ μικρή κι αδύναμη, μένω και σε κοιτάζω
παιδί, που μες στα μάτια σου η λύπη αιμορραγεί.
Σπάω και φράχτες και φραγμούς. Έρχομαι, σ’ αγκαλιάζω.
Πώς μπόρεσες και σήκωσες τόση σπασμένη γη;
Ελένη Σωφρονίου Στρατή
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
