| |
Πήρε βαθειά και νύχτωνε
το τραίνο αγκομαχούσε
και τίποτα δεν έδειχνε
οτι στη μοίρα του τραβούσε
έσμιξε το φως με φως
τ’ ατσάλι με ατσάλι
κι ο σκοτεινός ο ουρανός
με μια φωτιά μεγάλη
Κι ήρθε τ’ ατσάλι κι έμεινε
ανάκατο με σάρκα
απ το βαγόνι μόνο έγινε
του χάροντα η βάρκα
πόνος σιωπή και βογκητά
γεμίσανε τ αυτιά μας
άλλοι να κλαίνε μ αναφιλητά
πάνω στα πράγματά μας
όλοι κοιτάνε να σωθούν
ο χρόνος μην περάσει
απ τα βαγόνια για να βγουν
μήπως φωτιά και πιάσει
πάρε με σαν φτάσεις...
ηχούσε μεσ' τ' αφτιά μου
αχ και να ήσουνα εδώ
μέσα στην αγκαλιά μου
στο χώμα έπεσα μακριά
πονώ παντού δεν ξέρω
μη και πληγώθηκα βαριά
μα πόσο υποφέρω
βλέπω τον κόσμο να βοηθά
ο ένας τον άλλο σπρώχνει
απ το βαγόνι να πηδά
και μακριά τον διώχνει
όλοι γενίκαμε αδερφοί
μας ένωσε ο πόνος
ο κίνδυνος σαν το καρφί
ποιος θέλει να ναι μόνος;;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
