| |
| | Εβγενικά |  | | | Καλημέρα, και πώ να την πεις, πώς;... | | |
Σφαλνώ τα μάτια,
κι ονειροπλέκω τόπο,
σιγανεμένο,
να έχω αποκούμπι,
μα, ντρίτα, δεν τον φτάνεις…
Αφτί μου ντώνω,
κι οι άχνες που γρικάω,
αγαλιανές είν',
τεχνίδια του μυαλού μου,
για δαύτες δεν υπάρχω…
Αφτού να στέκω,
οι πλήσιοι δεν το νοιώθουν,
μα γω τους βλέπω,
όλους, και ψάχνω, τούτο,
πώς, τάχατες, συμβαίνει;
Μα, μέχρι τώρα,
απόκριση δεν πήρα,
αν κι επιμένω,
εκεί να ξεμονίζω,
άφαντος απ' το πλήθος...
Κει, για να φτάσω,
σ' ανασωσμού μου τόπο,
κιντέρια τι είν',
τ’ αποδωμού, γνωρίζω,
και κόλασης τη γέψη...
Αφτού αν ήρθες,
ανάσανες αγέρα,
μ' εμένα, ίδιον,
οσμή φουμάδας, πόχει,
και το σφλυγγούνι φράζει...
Σιμά μου στάσου,
σ' αξίζει καταφύγι,
από σπιλιάδες...
Και ρώτα με για όσα,
εδώ με ξαποστέλνουν...
Μα, δάχτυλό σου,
μην τ' αγεροσαλέψεις,
κρισολογώντας…
Το τράτο να δικάσεις,
τριβές μου, δεν σου δίνω...
Από που πήρες,
γεντίκι να με κρίνεις;
Αργά με βρήκες,
της ζήσης οι σκεντζέδες,
μ' έχουν ζαλώσει πίκρα…
Καλύτερός σου,
πως είμαι δεν αξιώνω,
μα ούτε σκάρσος,
θα το δεχτώ, πως στέκω,
απλά για να σωπάσεις…
Εκεί θα μένω,
μπροστά σου, ριζωμένος,
το πρόσωπό σου,
με πείσμα, θα κοιτάζω,
και θα υπομονέβω.
Ντροπαλοσύνης
την άψη, σαν θα νοιώσεις
εβγενικά βγες,
από αφτόν τον τόπο,
για πίσω, ξέρεις στράτα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
03-03-2023 @ 13:55 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | -Ειρήνη-
05-03-2023 @ 08:13 | Πάει καιρός που οι άνθρωποι έπαψαν να κοκκινίζουν από ντροπή, professorark... και το παράξενο ποίημά σου μου θύμισε μια πολύ παλιά μου σκέψη: "κανένας κριτής μου, μονάχα αυτός που με ξέρει καλύτερα κι από μένα". | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
