Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Βαθιά Τεμπών Κοιλάδα
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130447 Τραγούδια, 269377 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 Βαθιά Τεμπών Κοιλάδα
 Μια απλή ανάγκη έκφρασης τόσο βαθιάς θλίψης & ανείπωτων συναισθημάτων ;):)
 
Άραγε είμαστε οι άνθρωποι ένα απλό παίγνιο σε μια αιώνια κοσμική σύγκρουση
ανώτερων μυθικών δυνάμεων; …γιατί το στοίχειωμα των Τεμπών (όπως λέγεται) …δεν είναι κάτι νέο.

Μια απλή ημέρα
στο ακροπύργιο του Χειμώνα
στην επικράτεια του Δία
στην κοιλάδα των θεών,
κλειδιά του χρόνου
αντιστρέφαν στον αιώνα,
…παλιά οργή του Πύθωνα
για απαίτηση νεκρών.
Γλώσσες του δράκου
έγιναν οι σιδερένιες ράγες
άγριος αγέρας θέρισε
τόσες αγνές ψυχές
αδικημένες οι πληγές
απλώσανε κατάρες
ξεπέρασαν τον Όλυμπο
μανάδων οι κραυγές.

------------------
Στην αρχαία ελληνική μυθολογία,
Ο Πύθων με τα δέκα χέρια και τα τέσσερα μάτια, ήταν μυθικό τέρας με σώμα φιδιού,
φρουρός του μαντείου των Δελφών και της ιερής πηγής,
…και με χάρισμα να μπορεί «να χρησμοδοτεί».
Σύμφωνα με τον Ομηρικό Ύμνο στον Απόλλωνα,
ο Πύθων ταυτίζεται με την Έχιδνα, ενώ πολλοί υποστήριζαν
ότι γεννήθηκε από τη λάσπη που άφησε πίσω του ο μεγάλος κατακλυσμός.

Στην αρχαιότητα ο Απόλλωνας ήταν ο κατεξοχήν θεός της νεότητας
και το απολλώνιο έτος ξεκινούσε με την Άνοιξη.
Ύμνοι παντού για την επιστροφή του Απόλλωνα, με καθαρμούς που εξάγνιζαν τις πόλεις,
προφύλασσαν τους ανθρώπους, αποκαθιστούσαν την απολλώνια αρμονία
και εγγυόντουσαν την νίκη επί του χαοτικού Πύθωνα.
Στους αρχαίους αυτούς καθαρμούς, ένας νέος (σε ρόλο Απόλλωνα),
ανέβαινε από τους Δελφούς στα Τέμπη και εκεί έβαζε φωτιά
σε μια κατασκευή που συμβόλιζε την φωλιά του Πύθωνα.
Ο λόγος των εξαγνιστικών τελετών;
Τα Τέμπη θεωρούνταν φορτισμένα με μία παράξενη, αρνητική ενέργεια,
διότι εκεί είχε καταφύγει πληγωμένο το μυθολογικό αυτό τέρας,
εκεί και «πέθανε», από τραύμα που του προκάλεσε ο Απόλλων.

-----------------------
Ο Γιάννης Ρίτσος το 1973 εξέδωσε μια ποιητική συλλογή με τον τίτλο:
«Σεπτήρια και Δαφνηφόρια». …….η μυστική πομπή μ’ ένα παιδί επικεφαλής,
το βέλος που καρφώνεται στην πόρτα, μετά η πυρπόληση του καλυβιού,
…..κι ο κόσμος να τρέχει προς τα Τέμπη
χωρίς να στρέψουν ούτε μια φορά πίσω τους το κεφάλι.
Και, μετά τις θυσίες, να γυρνάμε ξανά φορτωμένοι δαφνόκλαδα.
Τα ίδια και τα ίδια κάθε εννιά χρόνια
(ίσως για να ξεχάσουμε στο μεταξύ· — κι αλήθεια που ξεχνάμε).
Ε, όχι· ετούτη τη φορά δεν το κουνάμε βήμα, — έτσι είπαμε.
Μα όταν ακούστηκε απόμακρα το νύχτιο τύμπανο
και πέρασαν οι πυρσοφόροι αθόρυβα μπροστά στο σπίτι,
δεν αντέξαμε πάλι, πεταχτήκαμε στο δρόμο, στριμωχτήκαμε ανάμεσα στο πλήθος,
πήραμε μέρος στη φωτιά, στη φυγή, στις θυσίες, κι επιστρέψαμε
απ’ την Πυθιάδα οδό προς τους Δελφούς, περασμένα μεσάνυχτα,
κρατώντας δάφνες και δάφνες,
μόλο που δεν είχαμε (από χρόνια πια) να στεφανώσουμε κανένα—



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 9
      Στα αγαπημένα: 1
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Συναισθήματα - Εικόνες
      Ομάδα
      
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

Δεύτερη Ζωή ...δεν έχει
 
Ζωή Α.
15-03-2023 @ 17:51
https://www.youtube.com/watch?v=LJC3YrpPK9s
Στην Κοιλάδα Των Τεμπών … είναι ένας γέρο πλάτανος
που πίνει απ’ το θολό νερό, του ποταμού το ιερό
πίνει κι απλώνει ρίζωμα, βαθιά μέσα στα ανείπωτα…
Κων/νος Ντζ
15-03-2023 @ 18:47
::angel.:: ::angel.:: ::angel.::
koyloykakoselias
15-03-2023 @ 19:08
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Αγιοβλασιτης
15-03-2023 @ 19:22
Πολύ σπουδαία η ανάρτησή σου Ζωή!
Οι τραγωδίες σημαδεύουν τη ζωή μας
και δημιουργούν θρύλους και δοξασίες...
Η κοιλάδα των Τεμπών σαν συνδετικός κρίκος
της Νότιας με τη Βόρεια Ελλάδα, είναι μοιραίο
να είναι γεμάτη από αυτές...
Ας ευχηθούμε η τραγωδία που ζήσαμε να είναι
η τελευταία... ::hug.::
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
15-03-2023 @ 20:15
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
φραγκοσυριανος
15-03-2023 @ 21:01
::up.:: ::up.:: ::up.::
Euler2
15-03-2023 @ 21:29
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
zari.kardias
18-03-2023 @ 23:11
Γλώσσες του δράκου
έγιναν οι σιδερένιες ράγες
άγριος αγέρας θέρισε
τόσες αγνές ψυχές...
Πανέμορφη & η αφηγηματική ανάλυση!!! ::up.::
...συμφωνώ με Αγιοβλασίτη -να μην ξαναζήσουμε ποτέ,
τόσο τραγικές καταστάσεις & απώλειες ::sad.::
inokrini
21-03-2023 @ 19:56
μπραβο!!!!!!!!!!!!!! ::love.:: ::love.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο