| |
| | Eυκάλυπτοι |  | | | Καλό ξημέρωμα και καλή εβδομάδα σε όλες και σε όλους. Μερικά κλαδέματα δέντρων αυτέ τις μέρες μπορί να έχουν τραγική κατάληξη... | | |
Η βάλη κείνη, ξέρει-μας, κι άγνωρη δεν μας πέφτει,
κατέχουμε λιλάδια της, κυμάτι πραγαλό της,
κι αυτή γνωρίζει χνάρια μας, που χάραξαν γιαλό της,
μόλο που, πια, σβηστήκανε, μες σ' έργα χρόνου κλέφτη...
Μας είν' κι οι κάβοι γνώριμοι, θώρι μας τους προσμένει,
κάθε φορά που μάτια μας, τα σύγυρα χαϊδέβουν,
και κυματούσα πρόστυχη, μ' αδιαντροπιά κοχέβουν,
μες τους σεβντάδες θεριακών, παιδιά της ν' ανασταίνει…
Και οι τρανοί εφκάλυπτοι, αραδωτοί στην κόστα,
με φύλλα τους γλαφκόχρωμα, με κλαδερούς τους θόλους,
με όσμιση ως καμφουράς, κι αυτοί μας ξέρουν όλους,
τι, για χρόνια αρίφνητα, εκεί βαστούν τα πόστα...
Απάνω στο κουλούπι τους, που γέβεται λεβάδα,
από μας, κάποιοι σκάλισαν, στα νιάτα, όνειρά τους,
κάποιοι ποτίσαν πόδια τους, με δάκρυα αρμυρά τους,
κάποιοι φιλιά κει πήρανε, νύχτες με φεγγαράδα…
Πολλοί μάθαν συναστεριών, ονόματα και θέσεις,
τον ουρανό κοιτάζοντας, μέσα απ' τα βραχιόνια,
μ' επιμονή, που άπλωναν στ' άστρα, και ζηλοφθόνια,
παίζοντας με τον άνεμο, παράξενες συνθέσεις…
Μα ήρθε μήνας φυτεφτής, -τον κλαδεφτή δεν μπόριαν,
τι οι σιλτέδες οι λεφκοί, τη βάλη ακουμπήσαν-,
και φτάσαν άντρες ειδικοί, που πίσω δεν αφήσαν,
τίποτες, απ’ τα έμνοστα, τα σκολιανά που 'φόριαν…
Αφήσαν μόνο κούτσουρα κι αριά και που κλαράκι,
και ανοιχτές, φριχτές, πληγές, πάνω τους, αναμμένες,
στης κυματούσας φροντισιά, πνοές αλατισμένες,
που βάλθηκε να στέλνει-τους, θαράπιο και φαρμάκι...
Απ' τη στολή τους, ξέμειναν ελεεινά στελέχη,
βραχιόνια πια δεν έχουνε στ' αστέρια να ξαμώσουν…
Κατάφεραν οι άμυαλοι, καρδιές μας να πληγώσουν,
τους πόμπεψαν, κι η πίκρα μας, που να σταθεί δεν έχει…
Μήτε κι εκείνων η ντροπή, αν έχουν, έστω λίγη,
τι, στήσαν επιτάφιο κει, πριχού να φτάσει ώρα…
Κι εγώ με φρίξη σκέφτουμαι, τον Ιησού πια τώρα,
πάνω στο ξύλο του σταβρού, και με διαβαίνουν ρίγη...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
ΒΥΡΩΝ
20-03-2023 @ 00:34 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | inokrini
21-03-2023 @ 19:47 |
Αφήσαν μόνο κούτσουρα κι αριά και που κλαράκι,
και ανοιχτές, φριχτές, πληγές, πάνω τους, αναμμένες,
στης κυματούσας φροντισιά, πνοές αλατισμένες,
που βάλθηκε να στέλνει-τους, θαράπιο και φαρμάκι.. ::theos.:: ::theos.:: | | -Ειρήνη-
22-03-2023 @ 14:29 | ...Ιερά μου φαίνονται μόνο τα δέντρα
όπως εκείνο που έβλεπα όταν ήμουν παιδί
απ’ το παράθυρό μου
να μη βγάζει ποτέ φύλλα
έστεκε απέναντι, στο χάλασμα,
σα να περίμενε κάτι
κι εγώ προσευχόμουν οι θεοί να το λυπηθούν,
ώσπου το είδα ένα πρωί να γίνεται,
το ξερό και το στέρφο,
όλο ατόφιο ασήμι
κι αντί για φύλλωμα να στέκουν πάνω του
αστέρια αεικίνητα
κι είπα από μέσα μου
«τι σου είναι ο κόσμος»...
Στρατής Πασχάλης | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
