| |
Κει που πετούνε τα πουλιά
και τα βιολιά λαλούνε
κι αγγέλοι φτερουγίζουνε
κι αγγελικά μιλούνε,
π' αρχόντοι και λεβεντονιοί,
πηγαίνουν νύχτα-μέρα
και ξημεροβραδιάζονται
να δουν τη θυγατέρα,
την κόρη της Απείραθου,
την ξωτικιά της Νάξου,
να τη γεμίσουν με φιλιά
και γάμο να τής τάξουν,
μα ο κύρης της είναι στο μνή-,
μέσα στο μαύρο μνήμα
και δεν αφήνει η μάνα της,
λευκό να βάλει ντύμα,
και δεν αφήνει η μάνα της
και δεν αφήνει ο θειός της,
τής κάνουν μαύρη τη ζωή
κι αφόρητο το βιος της.
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
