| |
Σε ξανάβρα,
τη δική σου την αισθάνθηκα την αύρα,
με τα πέπλα σου τα διάφανα, τα μαύρα,
χτες το βράδυ, λυπημένη,
σε ξανάβρα.
Ως κι ο Δίας,
σε κατακραυγή της φτιάξης της ιδίας,
στο κορύφωμα, θαρρείς, της τραγωδίας,
σ' άφησε για λίγο να 'ρθεις,
ως κι ο Δίας.
Προτιμούσες,
να 'σαι πιο όμορφη κι απ' τις εννιά τις μούσες,
όμως τ' άστρα σε χρυσάφι αποτιμούσες
και μαζί τους να σε πάρουν,
προτιμούσες.
Σαν το Μίδα,
στων ματιών σου τον καθρέφτη μέσα, μ' είδα,
με το διάδημα, το σκήπτρο, τη χλαμύδα,
να φωνάζω, "μη μού φεύγεις",
σαν το Μίδα.
Σού μιλούσα,
θαμπωμένος απ' τα τόσα σου τα λούσα,
για φαντάσου, να 'χεις γίνει τόσο πλούσα,
για τη φτώχεια μας, 'δώ πέρα,
σού μιλούσα.
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
