| |
Έπαιξα τη ζαριά μου διστακτικά,
Το σπίτι ήταν υπόγειο και σε κακόφημη γειτονιά
Γύρω του κατοικούσαν άτομα χωρίς φύλο
Χωρίς γούστο στο ντύσιμο, χωρίς απολύτως κανένα ενδιαφέρον
Ήταν σαν εκείνη την γκρίζα παλιά μου συμμαθήτρια που έλαμπε εκεί μέσα
Που στην αρχή ήταν ενοχλημένη, για να γίνει αργότερα
Ενοχλητική, για να γίνει εν τέλει βαρετή στο ευρύ κοινό
Αλλά ζωντανός θρύλος στο υπόγειο όπου παίζαμε ζάρια, καπνίζοντας
Όλοι φαινόντουσαν ζωντανοί, όλοι ήταν κάπως καλοντυμένοι
Αλλά οι σκίουροι στη γλώσσα τους, φωνάζαν την αλήθεια ρυθμικά
- Είστε αποτυχημένοι, έχετε ήδη πεθάνει, αυτή η γιορτή
Και κάθε τέτοια γιορτή, είναι ακόμα ένα αποφασιστικό καρφί
Καρφωμένο πάνω στην υγιή σας σκέψη, καρφωμένο
Πάνω στη νιότη σας, όπου αιμορραγούν οι τελευταίες πράσινες
Σταγόνες από τα πλατάνια των παιδικών σας χρόνων
Καρφωμένο πάνω στα δροσερά σας ξωκλήσια…
Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά αλλά η μάζωξη φαινόταν σα γιορτή,
Κοίταξα την βασίλισσα της νύχτας διστακτικά, γύρισα και της είπα:
- Βάια δε φταίει κανένας που νιώθεις χάλια, εσύ είσαι αυτή που
Τραυματίζεις τον εαυτό σου, και το κάνεις αλύπητα και κάθε μέρα
Τουλάχιστον ο κύριος Ντέηλ από εδώ, έχει δικαιολογία, είναι ακόμη ένα παιδί
Του μάθανε περίφημη ανάλυση δεδομένων, αλλά δε νοιάστηκε κανείς
Να του αναλύσει γιατί η κοπελίτσα που θέλει να τον παντρευτεί
Θα είναι το τέλος του, καθώς φαίνεται πως κατά βάθος βαθιά τονε μισεί
Εσύ όμως Βάια, είσαι από ένα μέρος με νεράιδες,
Με γιατρούς έτοιμους να σε γιατρέψουν από τον πόνο
Από ένα μέρος που έχει καλύτερο κοσμήτορα τέλος πάντων,
Γιατί λοιπόν Βάια, γιατί; Γιατί είσαι τόσο μαλακισμένη;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
