| |
Παλιό μπιλιέτο
σε θήκη φυλαγμένο,
κρυφτό ενθύμιο,
συναντημού με άψη,
σ' ένα τρανό μεϊντάνι,
λιόκρουστη μέρα Μάρτη...
Εκεί τι το 'χεις,
μιας διαδρομής το χνάρι,
τι τ' ασφαλίζεις;
Για σένα, τι σημαίνει,
ναστόχαρτο με σκέδια,
ψηφιά, κει, τυπωμένα;
Σαν το κοιτάζεις,
τι νιώθεις, αχ, για πες μου;
Τι λες, αλήθεια,
στης ρέμβης σου, τις ώρες,
γλυκόχαρη μ' αγάπη,
ζεφύρι της καρδιάς μου;
Αν λες πως ήταν,
το ξέθαμπο εκείνο
για σε σπουδαίο,
και θύμια του γυρέβεις,
για πάντα, να κρατήσεις,
αχ, το καταλαβαίνω...
Αν θες να βλέπεις,
συχνά, μες στο μυαλό σου,
το πώς, αγκάλη
αφτόθελη, πηγαία,
καρδιές αρμόνισε δυο,
ναι, το ανανογιέμαι.
Αν λες πως ώρα
απόλιγη, μας πήρε,
σε μιας αγάπης,
τα βρόχια να πιαστούμε,
και θες να το θυμάσαι,
ναι, το καταλαβαίνω…
Αν θες στη μνήμη,
τα λόγια π' αχνιαστήκαν,
για της ζωής μας,
τα θράσια χασομέρια
τις σκάρτες ρέγουλές της,
ναι, το ανανογιέμαι.
Αν θες τραγούδι
από καρδιάς βγαλμένο,
μες στην αψάδα
στιγμών ονειρεμένων,
της άρνας, να μη δώσεις,
αχ, το καταλαβαίνω.
Αν λες πως μ' άλλα,
να τ' αδερφώσεις θέλεις,
μπιλιέτα πλήσια,
της διαδρομής της ίδιας,
στο τέρμα της, που μ' έχει,
αχ, το απομαντέβω...
Τι, δα, δεν είναι,
αλλιώτικα για μένα,
κι ας μην κατέχω,
μπιλιέτο σε μια θήκη,
με λάτρα φυλαγμένο,
ως κείνο που στρεχιάζεις…
Ποτές, δεν θα 'ναι...
Το ξέθαμπο εκείνο,
μες στου μυαλού μου,
το λιόχαρο μεϊντάνι,
στα σκολιανά ντυμένο,
βγαίνει στου γάρμπου ζέφκι...
Και μέρα κάποια,
θα κάνει-με, μπιλιέτο
να πάρω ένα,
για ξέμακρη μια στράτα,
στο τέλος της που σ' έχει...
Αυτό να τ' ανανοιώσεις...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
