| |
Το 'χω συνήθειο,
τα βράδια στο αζάτο,
να τη γρικάω,
τη μακρινή, εκείνη
αχνιά, την αγριωμένη,
την έμνοστη, συνάμα...
Από που φτάνει,
στα σίγουρα, δεν ξέρω...
Τ' ανέμου είναι,
δοσίδι ή των δρόμων,
που ζάρουν να τρυπώνουν,
ανάμεσα σ' οκέλες;
Δεν ξέρω μήτε,
αν άντρας την αχνιάζει
ή μια γυναίκα...
Να δω το πρόσωπό τους,
αχ, μπορετό δεν είναι,
μισίδια τους να ξέρω...
Αν, μ' εσέ, κάτω
από το ίδιο ζούσα,
ουράνιο δώμα,
θα ήξερα δικός σου,
πως είν' ο ήχος τούτος,
με μύρο αγιασμένος...
Θα το κατείχα
τ' αγέννηγο πως είναι,
ατόφυο πνεύμα,
των αβριανών εκείνων,
μαζί που ιστορούμε
σην άψη του σεβντά μας…
Μα, έστω κι έτσι,
στης χωρισιάς τα δόντια,
ο ήχος τούτος,
ο τόσο μακρισμένος,
ο δίχως όψη, κρύφτει,
στο φόντο την ελπίδα…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
