| |
Αβγής το λάμπος,
θα πάρω καταπόδι,
ουρά τ’ θα γίνω,
να δω το που πηγαίνει,
όντας γοργά μισέβει,
σε δυσμικό του δρόμο...
Ποθώ να μάθω,
αν δίχως να ξεφεύγει,
με πείσμα, τρέχει
ν' αφανιστεί σε φύλλα
καρδιάς, βαρακωμένα,
της φωτομάνας μέρας...
Το φως της άλμπας,
θα πάρω το κατόπι,
θα γίνω σκιάδας τ’,
να δω που βάζει πλώρη,
όντας πανιά ανοίγει,
με λεβαντούρα, ήλιο.
Ζητώ να μάθω,
αν, απ' τις φλώριες βάλες,
τραβά αβέρτο,
για της σκοτίνιας κόστες,
για το πετρώδιο μπούστο,
του σύγιαλου της νύχτας...
Εκειό το ίδιο,
το αβγινό το λάμπος,
θα το ρωτήσω,
και μάλλον θα το ξέρει,
σε τι διαφέρουν το φως,
και τ' άλαμπο σκοτάδι...
Και γιάντα τρέχει,
ακράτητο, με φούρια,
στους νύχτιους τόπους,
αφού καλά κατέχει,
στης λιοβολιάς κονάκια
του σύφωτου τη λόχη...
Κι εσέ, χαρά μου,
κι εσέ θα σε ρωτήσω,
γιατί δε ρίχνεις
σπεράντσα, σε αγάπης
θαλάσσι χρυσωμένο,
κι έχεις με ήσκιους τράμπα;
Κι εμέ, μ' αφήνεις,
για λίγο, σ' αναγάλλια,
κι απέ στης πίκρας,
το άγλυκο ρηγάτο,
ως να 'σαι φως της άλμπας,
που ρότα του τραβάει...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
