| |
Από το στέρνο
του λιόφωτου, θα φτάσει
μαγιά, θρεμμένη
μ' ανθιά και χαμογέλια,
κι απ' την καρδιά μ’, αγάπη
μ' ελπίδα μπολιασμένη…
Και στ' άψε σβήσε,
θα γένει των δυονών τους
νυφιό μαγγιόρο...
Τι, μένουμε, το λιόφως,
κι εγώ, στον ίδιο τόπο,
γιερό το χρώμα πόχει...
Και θα διαβαίνουν,
απ' της ζωής το ρέμα,
μαγιά ανθάτη
κι αγάπη μυρωμένη,
γελάμενο ζεβγάρι,
φιλίδια που θ' αλλάζει...
Δοξαστικό φως
μαζί μου θα προσμένει,
υπόμονα κει,
του διαγερμού την ώρα,
ως έφτυχο ζεβγάρι,
θα χαίρεται σεργιάνι.
Μα, ως τα τότε
καμπάνα στο κλησάκι
δεν θα γρικιέται,
το έρμο, της καρδιάς μου,
και λούλουδα θα γέρνουν,
με λύπη το κεφάλι…
Και θ' απορούμε,
η άνοιξη, ποιά ώρα
και η αγάπη,
αχ, πίσω θα γυρίσουν;
Και σ' ύπνο θα περνούμε,
το λιόφωτο κι ατός μου...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
