| |
Βροχής οι στάλες,
βαριές στη γης σαν πέφτουν,
αχνοί να γένουν,
μπορούν, και ν' ανεβούνε
στον ουρανό, αγάλια,
να ματακάνουν σάλτο…
Της λέφκας, κλέφτες
απάλαφροι σαν γείρουν,
σιμά σ' αργυάκι,
γοργά πετάνε ψήλος,
και σ' ουρανό, κοτάνε
βραχιόνια να ξαμώσουν...
Μα κεια τα έρμα,
τα σβέλτα τ’ αστρολίθια,
με πλήσιο γάρμπος,
με φλόγινες τις κούδες,
απ' τα πουράνια πέφτουν
χωρίς να γέρνουν πίσω…
Και μοιάζουν τόσο,
με «σ’ αγαπώ» που βγαίνουν
από δυο χείλη,
χωρίς περίσσια σκέψη,
χωρίς πολλή φροντίδα
βαθύ, να έχουν, νόημα…
Και μόλο, που 'ναι
πυρά, μερακωμένα,
γοργά στερέβει,
το τράτο που κατέχουν,
στ' ακρούρανο του πάθους,
με βιάση σαν πετούνε…
Τραβάνε θράσια,
για θράψης το σκοτάδι
και δε γυρνάνε...
Χαμένα πάνε, σβήνουν,
σ' αφηφησιάς τη στράτα,
χωρίς ν' αφήνουν χνάρια.
Κι αητοί κουνάνε
με θλίψη το κεφάλι,
τι, φαίνονταί-τους,
ως μάλβες που σβηστήκαν,
με όλη τη δροσιά τους,
στου θέρους μπρούσκα λόχη…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
