| |
Πιάσε το χέρι μου και πάμε ως το άπειρό
άσε τον κόσμο ανήμπορο… έχει μυαλό ανάπηρο
δε βλέπει πια κάθε πρωί, του κόσμου την ελπίδα,
γνώρισα πλέον αρκετούς και κρίνω απ’ όσα είδα.
Εδώ παγιδευμένος στη ζωή,
σ’ αυτά τα χρόνια που τυχαίνει να βαδίζω,
δεν ζήλεψα καμιά προκοπή,
όλα όσα γνώρισα ένα τοπίο γκρίζο…
Ανάμεσα στο πριν και στο μετά,
με μια πιρόγα να καλύπτω αποστάσεις,
Πρέπει να ξέρεις προς τα που ζητάς να πας,
αν θες κι εσύ, στο πηγαιμό κάπως να φτάσεις…
Κι εγώ πέτρα στον Όλυμπο,
στο σύνολο εικόνα,
ο στρατιώτης που τον στείλανε στο πόλεμο,
ένας κι εγώ, απ’ της σκακιέρας τους… τα πιόνια…
Κι όμως ο κόσμος απ’ τα μάτια μου τοπίο,
η οπτική μου απ’ τα χρώματα μεθά.
Σε ότι έφτιαξα εγώ, κι σ’ ότι ελπίζω,
βρίσκω τη δύναμη στη μέρα που περνά…
Πιάσε το χέρι μου και πάμε ως το άπειρό,
απ’ τα στενά της λογικής τους να σωθούμε…
Δε μεγαλώνει το μυαλό με τρόπο άβουλο,
θα καταλάβουμε όσο εμείς το ζούμε…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
