| |
Πέτρωνα νύχτες κύματα, θέλοντας το καράβι,
ν' αράξει μεσοπέλαγα, να μη σε πάει στα μάκρη,
μα ξάφνου κόρη τ' ουρανού, αγάπης πέπλο ράβει
και ξεφυτρώνουν λούλουδα, κει που κυλάει το δάκρυ
Κι ενώ παγίδευα το φως, πίσω απ' τις αναμνήσεις
σε μανιασμένες θάλασσες, με της οργής τα πλοία
παλιά τσιγγάνα μου 'λεγε: "Ποιο θάνατο να υμνήσεις;
αφού γι' αυτές τις σιωπές, φόρεσες πανοπλία..."
Σ' ένα παράμερο νησί, που λοιδορούσε η φύση
για τις βραχόσπαρτες ακτές, για του άνεμου το άγχος
είπα στο μαύρο σύννεφο: "Εδώ θα βρω τη λύση
κι αν δεν βοηθήσει ο καιρός, θα γίνω μονομάχος...."
Στα πέντε τέρμινα οι Αυγές, στρογγύλεψαν και πάνε
μονάχα τα φεγγάρια μου, στέκανε στην αγχόνη
και νυχτοπούλια κράζανε: "Οι λίγοι που αγαπάνε
σαν προδοθούν θα γίνουνε, αγάπης δολοφόνοι..."
Πέτρωνα νύχτες κύματα, να δέσω τη Γοργόνα
που για τον Μέγαλέξαντρο, ρωτούσε από ανάγκη,
για να της πει ο ναυτικός, πως 'χάθη στον αγώνα
λίγο μετά τον Γρανικό, προτού λουστεί στον Γάγγη...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
