| |
Οι στίχοι μου κοιμούνται
σε λιμάνι που είναι νεκροταφείο πλοίων
μακαριότητα αναμνήσεων τους χαρακτηρίζει
όταν αναπολούν τις στιγμές και τις μέρες που ζήσαμε.
Στην ακτή κάθε σούρουπο οι μάνες των ναυτικών
ανάβουν πολλά κεριά να φωτίσουν το ταξίδι των ναυτικών
που χάνονται με τα πλοία στον ορίζοντα.
Οι χλωμές σκουριασμένες λάμπες ασετιλίνης
τρεμοσβήνουν στο βάθος του κόλπου.
Θυμάμαι τους στίχους που σου άρεσαν
αυτούς που έμοιαζαν με βάρκες με μορφή λέξεων
που έπλεαν τη νύχτα και σ' αναστάτωναν.
Οι βάρκες σαν κύματα, σαν φτερά
βάρκες που έψαχναν απεγνωσμένα χείλη για φιλιά
βάρκες που επιστρέφουν στο τώρα από το παρελθόν.
Βάρκες που σαλπάρουν και απομακρύνονται,
που λιώνουν από ανυπομονησία.
Καράβια που ναυαγούν και βυθίζονται
που σπάζουν τα κόκαλά τους σ' ένα βράχο.
Πλοία που σαλπάρουν που ελλιμενίζονται
πλοία που φεύγουν κι επιστρέφουν σαν κύματα
που χτυπούν ανελέητα εμένα το δύστυχο βράχο της ακτής.
Θεσσαλονίκη 7 Δεκεμβρίου 2022
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
